Job 6
1 Job antwoordde, en sprak:
Odpovídaje pak Job, řekl:
2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.
3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.
4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.
5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?
6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?
7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.
8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,
9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.
10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.
11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?
12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?
13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,
14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?
15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,
16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.
17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.
18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.
19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,
20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.
21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.
22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?
23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?
24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.
25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?
26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?
27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.
28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.
29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.
30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?
