Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
“So wubetumi de darewa atwe ɔdɛnkyɛmmirampɔn anaa wubetumi de hama akyekyere ne tɛkrɛma?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
So wubetumi de hama afa ne hwenem, anaasɛ wubetumi de darewa aso nʼabogye mu?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Ɔbɛkɔ so asrɛ wo sɛ hu no mmɔbɔ ana? Ɔne wo bɛkasa brɛoo ana?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Ɔbɛpene ne wo ayɛ apam ama wode no ayɛ wʼakoa afebɔɔ ana?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Wubetumi de no ayɛ abɛbɛ te sɛ anomaa anaa wubetumi asa no hama de no ama wo mmabea?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
So aguadifo bɛpɛ sɛ wode no bedi nsesagua? Wɔbɛkyekyɛ ne mu ama aguadifo ana?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Wubetumi de mpeaw awowɔ ne were mu anaasɛ wode mpataa mpɛmɛ bɛwowɔ ne ti ho?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Wode wo nsa ka no a, wobɛkae sɛnea ɔbɛwosow ne ho, nti worenyɛ saa bio!
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Ɔkwan biara nni hɔ a wobɛfa so akyere no; ani a ɛbɔ ne so kɛkɛ no ma nnipa dwudwo.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Obiara ntumi nsi ne bo nhwanyan no. Afei hena na obetumi ne me adi asi?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Hena na mede no ka a ɛsɛ sɛ mitua? Biribiara a ɛhyɛ ɔsoro ase no yɛ me de.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
“Me werɛ remfi sɛ mɛka nʼakwaa, nʼahoɔden ne ne bɔbea fɛfɛ no ho asɛm.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Hena na obetumi aworɔw ne ho ahama, na hena na ɔde nnareka bɛkɔ ne ho?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Hena na obetumi abue nʼabogye, a ɛse a ɛyɛ hu ayɛ no ma no?
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Nʼakyi wɔ bona a ɛsesa so, ɛtetare so a ɔkwan nna mu koraa;
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
sɛnea ɛtetare so fa no nti, mframa biara mfa ntam.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Ɛtoatoa mu denneennen a emu ntumi ntetew.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Sɛ ɔnwansi a, ɛpepa gya; nʼaniwa aba te sɛ adekyeenim hann.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Agyatɛn turuw fi nʼanom na nsramma turuturuw fi mu.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Wusiw sen fi ne hwene mu te sɛ ɔsɛn a esi gya so.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Ne home ma gyabiriw ano sɔ, na ogyaframa tu fi nʼanom.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Ne kɔn mu wɔ ahoɔden ankasa; wɔn a wohu no no aba mu bu.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Ne were a abubu agu so no yɛ peperee; ayɛ pemee a ɛnka ne ho.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Ne koko so yɛ den sɛ ɔbotan ɛyɛ den sɛ awiyammo.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Sɛ ɔsɔre a, ahoɔdenfo bɔ huboa; sɛ ɔwosow ne ho a woguan.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Afoa wɔ no a, ɛnka no, peaw, pɛmɛ ne agyan nso saa ara.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Ɔfa dade sɛ wura bi na kɔbere mfrafrae te sɛ dua a awu bi ma no.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Agyan mma no nguan; ahwimmo mu aboa yɛ ntɛtɛ ma no.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Kontibaa te sɛ sare wɔ nʼani so; na ɔserew pɛmɛ nnyigyei.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Abon a ano yɛ nnam tuatua ne yafunu so. Ɔtwe ne ho ase wɔ fam fa dontori mu a, eyiyi akam.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Ɔma bun mu huru sɛ nsu a ɛwɔ ɛsɛn mu na onunu po mu sɛ srade a ɛwɔ kuku mu.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Nea ɔbɛfa no, ɛhɔ nsu no pa yerɛw yerɛw; na obi besusuw sɛ po bun adan ayɛ dwen.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Asase so biribiara ne no nsɛ. Ɔyɛ abɔde a onsuro hwee.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Ommu wɔn a wɔyɛ ahantan no mu biara; ɔyɛ wɔn a wɔyɛ ahomaso no nyinaa so hene.”
