Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Kan du draga upp Leviatan med krok och med en metrev betvinga hans tunga?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Kan du sätta en sävhank i hans nos eller borra en hake genom hans käft?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Menar du att han skall slösa på dig många böner eller tala till dig med mjuka ord?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Att han skall vilja sluta fördrag med dig, så att du finge honom till din träl för alltid?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Kan du hava honom till leksak såsom en fågel och sätta honom i band åt dina tärnor?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Pläga fiskarlag köpslå om honom och stycka ut hans kropp mellan krämare?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Kan du skjuta hans hud full med spjut och hans huvud med fiskharpuner?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Ja, försök att bära hand på honom du skall minnas den striden och skall ej föra så mer.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Nej, den sådant vågar, hans hopp bliver sviket, han fälles till marken redan vid hans åsyn.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne. Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen? Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar, om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Vem mäktar rycka av honom hans pansar? Vem vågar sig in mellan hans käkars par?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem? Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Stolta sitta på honom sköldarnas rader; hopslutna äro de med fast försegling.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Tätt fogar sig den ena intill den andra, icke en vindfläkt tränger in mellan dem.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Var och en håller ihop med den nästa, de gripa in i varandra och skiljas ej åt.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
När han fnyser, strålar det av ljus; hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Bloss fara ut ur hans gap, eldgnistor springa fram därur.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Från hans näsborrar utgår rök såsom ur en sjudande panna på bränslet.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Hans andedräkt framgnistrar eldkol, och lågor bryta fram ur hans gap.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
På hans hals har kraften sin boning, och framför honom stapplar försagdhet.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk, det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Hans hjärta är fast såsom sten, fast såsom bottenstenen i kvarnen.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
När han reser sig, bäva hjältar, av ångest mista de all sans.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd, ej heller spjut eller pil eller pansar.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Han aktar järn såsom halm och koppar såsom murket trä.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Bågskott skrämma honom ej bort, slungstenar förvandlas för honom till strå;
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
ja, stridsklubbor aktar han såsom strå, han ler åt rasslet av lansar.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
På sin buk bär han skarpa eggar, spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Han gör djupet sjudande som en gryta, likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Bakom honom strålar vägen av ljus, djupet synes bära silverhår.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Ja, på jorden finnes intet som är honom likt, otillgänglig för fruktan skapades han.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
På allt vad högt är ser han med förakt, konung är han över alla stolta vilddjur.
