Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Kan du draga Leviathan med en krok, och fatta hans tungo med ett snöre?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Kan du sätta honom en ring i näsona, och borra honom hans kindben igenom med en syl?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Menar du, att han skall mycket bedjas före, eller smeka dig?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Menar du, att du kan göra ett förbund med honom, att du må hafva honom till en träl evinnerliga?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Kan du spela med honom såsom med en fogel; eller binda honom dinom pigom?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Menar du, att sällskapet skola skära honom sönder, att han blifver utdelad ibland köpmännerna?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Kan du fylla ena not med hans hud, och någon fiskaryssjo med hans hufvud?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
När du kommer dina hand vid honom, så kom ihåg, att det en strid är, den du icke uthålla kan.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Si, hans hopp skall fela honom, och han skall uppenbarligen fördrifven varda.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Ingen är så dristig, att han honom uppväcka tör. Ho är då den, som för mig bestå kan?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Ho hafver något gifvit mig tillförene, att jag må honom det vedergälla? Mitt är allt det under hela himmelen är.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Jag vill icke förtiga hans kraft; ej heller hans magt, eller huru välskapad han är.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Ho kan upptäcka honom hans kläde? Eller ho tör vågat, att fatta honom i tänderna?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Ho kan öppna hans anletes kindben? Förskräckeliga stå hans tänder allt omkring.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Hans fjäll äro lika som sköldar, sammanfäste hvar i annan.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Det ena hänger in i det andra, så att vädret icke går deremellan;
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Det hänger hvar i annan, och hålla sig tillsammans, så att de icke kunna skiljas åt.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Hans njusande är såsom ett glimmande ljus; hans ögon äro såsom morgonrodnans ögnahvarf.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Utaf hans mun fara bloss och eldbrandar.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Utaf hans näso går rök, såsom utaf heta grytor och kettlar.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Hans ande är glödande kol, och utu hans mun går låge.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Han hafver en starkan hals, och det är honom lust, då han något förderfvar.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Hans kötts ledamot hänga vid hvartannat; de äro faste i honom, att han icke rörd varder.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Hans hjerta är hårdt såsom sten, och så fast som ett stycke af understenen i qvarnene.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
När han reser sig, förfära sig de starke; och när han får dem fatt, är der ingen nåde.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Om man vill till honom med svärd, så rörer han sig intet; eller med spets, skott och harnesk.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Han aktar jern såsom strå, och koppar såsom ruttet trä.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Ingen skytte förjagar honom; slungostenar äro honom såsom agnar.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Hammaren aktar han såsom strå; han bespottar de bäfvande spetsar.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Han kan ligga på skarpt grus; han lägger sig uppå det skarpt är, såsom på dyngo.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Han gör, att djupa hafvet sjuder såsom en gryta, och rörer det ihop, såsom man blandar ena salvo.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Efter honom är vägen ljus; djupet aktar han såsom en gamlan gråhårotan.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
På jordene kan ingen liknas honom; han är gjord till att vara utan fruktan.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Han föraktar allt det högt är; han är Konung öfver alla högmodiga.
