Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Poți trage afară leviatanul cu un cârlig, sau limba lui cu o frânghie ce o lași jos?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Poți pune un cârlig în nasul lui, sau să găurești falca lui cu o țeapă?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Își va înmulți el multe cereri către tine, îți va vorbi blând?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Va face el un legământ cu tine? Îl vei lua ca servitor pentru totdeauna?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Te vei juca cu el precum cu o pasăre? Sau îl vei lega pentru servitoarele tale?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Vor face însoțitorii un banchet din el? Îl vor împărți printre comercianți?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Îi poți umple pielea cu țepușe de fier? Sau capul lui cu harpoane?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Așază-ți mâna peste el, amintește-ți bătălia, nu fă mai mult.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Iată, speranța referitoare la el este zadarnică, nu va fi cineva trântit doar la vederea lui?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Nimeni nu este așa de înverșunat încât să îndrăznească să îl stârnească; cine este atunci în stare să stea în picioare înaintea mea?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Cine m-a întâmpinat, ca să îi răsplătesc? Tot de sub întregul cer este al meu.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Nu îi voi ascunde părțile, nici puterea lui, nici frumusețea rânduirii lui.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Cine poate descoperi fața veșmântului său, sau cine poate veni la el cu frâul său dublu?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Cine poate deschide ușile feței lui? Dinții lui sunt grozavi de jur împrejur.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Solzii îi sunt mândria, închiși împreună asemenea unui sigiliu strâns.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Atât de aproape unul de celălalt, încât aerul nu poate intra printre ei.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Ei sunt alăturați, strâns unul de celălalt, se lipesc împreună, încât nu pot fi separați.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Prin strănuturile lui o lumină strălucește și ochii lui sunt asemenea pleoapelor dimineții.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Din gura lui ies lămpi arzătoare și scântei de foc sar afară.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Din nările lui iese fum, ca dintr-o oală sau căldare ce fierbe.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Suflarea lui aprinde cărbuni și o flacără iese din gura lui.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
În gâtul lui rămâne tărie și întristarea se preface în bucurie înaintea lui.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Straturile cărnii sale sunt alipite împreună, ele sunt ferme în ele însele; nu pot fi mișcate.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Inima lui este la fel de fermă ca o piatră; da, așa de tare ca o bucată din piatra de jos a morii.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Când se ridică, cei puternici se tem, ei se purifică din cauza distrugerii.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Sabia celui ce îl lovește nu ține, nici sulița, nici lancea, nici tunica de zale.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
El consideră fierul ca paiul și arama ca lemnul putred.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Săgeata nu îl pune pe fugă; pietrele de praștie sunt prefăcute de el în miriște.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Lăncile sunt socotite ca miriște, el râde la scuturarea suliței.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Pietre ascuțite sunt sub el; el împrăștie lucruri ascuțite peste mlaștină.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
El face adâncul să fiarbă ca o oală; el face marea asemenea unui vas de unsoare.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
El face după el să strălucească o cărare; cineva ar gândi că adâncul este cărunt.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Pe pământ nu este nimic asemenea lui, făcut să nu aibă frică.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
El privește toate lucrurile înalte; este împărat peste toți copiii mândriei.
