Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Kan du dra Leviatan op med en krok og trykke dens tunge ned med et snøre?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Kan du sette en sivline i dens nese og gjennembore dens kjeve med en krok?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Vil den rette mange ydmyke bønner til dig eller tale blide ord til dig?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Vil den gjøre en pakt med dig, så du kan få den til din træl for all tid?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Kan du leke med den som med en fugl og binde den fast for dine små piker?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Kan et lag av fiskere kjøpslå om den, stykke den ut mellem kjøbmennene?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Kan du fylle dens hud med spyd og dens hode med harpuner?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Prøv å legge hånd på den! Den strid skal du komme til å minnes og ikke gjøre det igjen!
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Nei, den som våger slikt, hans håp blir sveket; allerede ved synet av den styrter han til jorden.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Ingen er så djerv at han tør tirre den; hvem tør da sette sig op imot mig?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Hvem gav mig noget først, så jeg skulde gi ham vederlag? Alt under himmelen hører mig til.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Jeg vil ikke tie om dens lemmer, om dens store styrke og dens fagre bygning.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Hvem har dradd dens klædning av? Hvem tør komme innenfor dens dobbelte rad av tenner?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Hvem har åpnet dens kjevers dør? Rundt om dens tenner er redsel.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Stolte er skjoldenes rader; hvert av dem er tillukket som med et fast segl.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
De ligger tett innpå hverandre, og ingen luft trenger inn imellem dem.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Det ene skjold henger fast ved det andre; de griper inn i hverandre og skilles ikke at.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Når den nyser, stråler det frem lys, og dens øine er som morgenrødens øielokk.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Bluss farer ut av dens gap, gnister spruter frem.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Fra dens nesebor kommer røk som av en gryte som koker over siv.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Dens ånde tender kull i brand, og luer går ut av dens gap.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
På dens hals har styrken sin bolig, og angsten springer foran den.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Dens doglapper sitter fast; de er som støpt på den og rører sig ikke.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Dens hjerte er fast som sten, fast som den underste kvernsten.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Når den hever sig, gruer helter; av redsel mister de sans og samling.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Rammes den med sverd, så biter det ikke på den, heller ikke lanse, pil eller kastespyd.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Den akter jern som strå, kobber som ormstukket tre.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Buens sønn jager den ikke på flukt; slyngens stener blir som halm for den.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Stridsklubber aktes som halm, og den ler av det susende spyd.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
På dens buk sitter skarpe skår, den gjør spor i dyndet som efter en treskeslede.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Den får dypet til å koke som en gryte; den får havet til å skumme som en salvekokers kjele.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Efter den lyser dens sti; dypet synes å ha sølvhår.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Det er intet på jorden som er herre over den; den er skapt til ikke å reddes.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Alt som er høit, ser den i øiet; den er en konge over alle stolte dyr.
