Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
an extrahere poteris Leviathan hamo et fune ligabis linguam eius
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
numquid pones circulum in naribus eius et armilla perforabis maxillam eius
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
numquid multiplicabit ad te preces aut loquetur tibi mollia
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
numquid feriet tecum pactum et accipies eum servum sempiternum
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
numquid inludes ei quasi avi aut ligabis illum ancillis tuis
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
concident eum amici divident illum negotiatores
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
numquid implebis sagenas pelle eius et gurgustium piscium capite illius
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
pone super eum manum tuam memento belli nec ultra addas loqui
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
ecce spes eius frustrabitur eum et videntibus cunctis praecipitabitur
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
non quasi crudelis suscitabo eum quis enim resistere potest vultui meo
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
quis ante dedit mihi ut reddam ei omnia quae sub caelo sunt mea sunt
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
non parcam ei et verbis potentibus et ad deprecandum conpositis
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
quis revelavit faciem indumenti eius et in medium oris eius quis intrabit
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
portas vultus eius quis aperiet per gyrum dentium eius formido
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
corpus illius quasi scuta fusilia et conpactum squamis se prementibus
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
una uni coniungitur et ne spiraculum quidem incedit per eas
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
una alteri adherebunt et tenentes se nequaquam separabuntur
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
sternutatio eius splendor ignis et oculi eius ut palpebrae diluculi
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
de ore eius lampades procedunt sicut taedae ignis accensae
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
de naribus eius procedit fumus sicut ollae succensae atque ferventis
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
halitus eius prunas ardere facit et flamma de ore eius egreditur
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
in collo eius morabitur fortitudo et faciem eius praecedet egestas
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
membra carnium eius coherentia sibi mittet contra eum fulmina et ad locum alium non ferentur
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
cor eius indurabitur quasi lapis et stringetur quasi malleatoris incus
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
cum sublatus fuerit timebunt angeli et territi purgabuntur
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
cum adprehenderit eum gladius subsistere non poterit neque hasta neque torax
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
reputabit enim quasi paleas ferrum et quasi lignum putridum aes
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
non fugabit eum vir sagittarius in stipulam versi sunt ei lapides fundae
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
quasi stipulam aestimabit malleum et deridebit vibrantem hastam
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
sub ipso erunt radii solis sternet sibi aurum quasi lutum
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
fervescere faciet quasi ollam profundum mare ponet quasi cum unguenta bulliunt
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
post eum lucebit semita aestimabit abyssum quasi senescentem
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
non est super terram potestas quae conparetur ei qui factus est ut nullum timeret
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
omne sublime videt ipse est rex super universos filios superbiae
