Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Kihúzod-e a leviátánt horoggal, s kötéllel lenyomod-e nyelvét?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Teszel-e kákagúzst orrába és kampóval átlyukaszthatod-e állkapcsát?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Fog-e könyörögni neked, avagy szelíden beszél-e hozzád?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Köt-e veled szövetséget, veheted-e örökre szolgául?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Játszhatsz-e vele mint madárral, s megkötöd-e leányzóid számára?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Alkudnak-e rajta kalmártársak, szétosztják-e kereskedők közt?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Megrakod-e tüskékkel a bőrét és halászszigonnyal fejét?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Vesd rá kezedet, gondolj harczra – nem teheted többé.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Lám, az ember várakozása megcsalatkozott, hisz már láttára is leterül.
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Nincs vakmerő, ki felingerelné: ki az tehát, ki én elémbe áll?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Ki előzött meg valamivel, hogy fizessek? Mi az egész ég alatt van, enyém az.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Nem hallgathatom el tagjait, sem hatalmának mivoltát, sem testalkatának kellemét.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Ki takarta fel ruhájának felszínét, páros fogsora közé ki hatol be?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Arczának ajtait ki nyitotta fel, fogai körül rettenet!
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Büszkeség pajzsainak csatornái, szoros pecséttel lezárva;
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
egyik éri a másikat, s levegő sem jut közéjök;
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
egyik tapad a másikhoz, összefogódznak s nem válnak szét.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Tüsszentése fényt sugároztat és szemei olyanok mint a hajnal szempillái.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Szájából fáklyák csapnak ki, tüzes sziporkák szökkennek el.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Orrlyukaiból füst megy ki, mint forró üstből kákatörzsön.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Lehelete parazsat lobbant föl, és láng megy ki szájából.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Nyakán erő tanyázik, előtte szökik a csüggedés.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Húsának lafantyúi feszesek, szilárdak rajta, nem fityegnek.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Szíve szilárd mint a kő és szilárd mint az alsó malomkő.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Emelkedésétől hatalmasak félnek, megtöretésétől megzavarodnak.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Ha ki karddal éri, ez nem áll meg benne, sem dárda, kopja s nyílvas.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Szalmának tekinti a vasat, korhadt fának az érczet;
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
meg nem szalasztja az íjj fia, tarlóvá változnak át rajta parittyakövek.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Tarlónak tekinti a buzogányt, s nevet a lándzsának süvítésén.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Alul rajta kiélezett cserepek, cséplőszánt terít az iszapra.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Felforralja, mint a fazekat, a mélységet, olyanná teszi a tengert, mint keverő üstöt.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Mögötte világít egy ösvény, őszhajnak lehet gondolni az árt.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Nincs földön párja neki, mely alkotva van rettenthetetlennek.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Minden magast lenéz, király ő mind a büszke vadak fölött.
