Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Ziehst du den Leviathan [wahrscheinlich das Krokodil] herbei mit der Angel, und senkst du seine Zunge in die Angelschnur?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Kannst du einen Binsenstrick durch seine Nase ziehen, und seinen Kinnbacken mit einem Ringe durchbohren?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Wird er viel Flehens an dich richten, oder dir sanfte Worte geben?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Wird er einen Bund mit dir machen, daß du ihn zum ewigen Knechte nehmest?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Wirst du mit ihm spielen wie mit einem Vogel, und ihn anbinden für deine Mädchen?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Werden die Fischergenossen ihn verhandeln, ihn verteilen unter Kaufleute?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Kannst du seine Haut mit Spießen füllen, und seinen Kopf mit Fischharpunen?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Lege deine Hand an ihn, -gedenke des Kampfes, tue es nicht wieder!
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Siehe, eines jeden Hoffnung wird betrogen: wird man nicht schon bei seinem Anblick niedergeworfen?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Niemand ist so kühn, daß er ihn aufreize. Und wer ist es, der sich vor mein Angesicht stellen dürfte?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Wer hat mir zuvor gegeben? und ich werde ihm vergelten. Was unter dem ganzen Himmel ist, ist mein.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Nicht schweigen will ich von seinen Gliedern und von seiner Kraftfülle [Eig. von dem, was seine Kraftfülle betrifft] und von der Schönheit seines Baues.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Wer deckte die Oberfläche seines Gewandes auf? In sein Doppelgebiß, wer dringt da hinein?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Wer tat die Pforte [Eig. die Türflügel] seines Angesichts auf? Der Kreis seiner Zähne ist ein Schrecken.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Ein Stolz sind seine starken Schilder, [O. die Rinnen seiner Schilder] jedes einzelne verschlossen mit festem Siegel.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Eines fügt sich ans andere, und keine Luft dringt dazwischen;
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Stück an Stück hangen sie fest zusammen, greifen ineinander und trennen sich nicht.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Sein Niesen strahlt Licht aus, und seine Augen sind gleich den Wimpern der Morgenröte.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Aus seinem Rachen gehen Fackeln, sprühen feurige Funken hervor.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Aus seinen Nüstern fährt Rauch, wie aus einem siedenden Topfe und Kessel. [O. und brennende Binsen]
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Sein Hauch entzündet Kohlen, und eine Flamme fährt aus seinem Rachen.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
In seinem Halse wohnt Stärke, und die Angst hüpft vor ihm her.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Die Wampen seines Fleisches schließen an, sind ihm fest angegossen, unbeweglich.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Sein Herz ist hart [Eig. fest, zähe] wie Stein, und hart wie ein unterer Mühlstein.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Vor seinem Erheben fürchten sich Starke, vor Verzagtheit geraten sie außer sich.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Trifft man ihn mit dem Schwerte, es hält nicht stand, noch Speer, noch Wurfspieß, noch Harpune. [O. Wurfpfeil]
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Das Eisen achtet er für Stroh, das Erz für faules Holz.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Der Pfeil jagt ihn nicht in die Flucht, Schleudersteine verwandeln sich ihm in Stoppeln.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Wie Stoppeln gilt ihm die Keule, und er verlacht das Sausen des Wurfspießes.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Unter ihm sind scharfe [Eig. schärfste] Scherben; einen Dreschschlitten breitet er hin auf den Schlamm.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Er macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Meer wie einen Salbenkessel.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Hinter ihm leuchtet der Pfad, man könnte die Tiefe für graues Haar halten.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Auf Erden ist keiner ihm gleich, der geschaffen ist ohne Furcht.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Alles Hohe sieht er an; er ist König über alle wilden Tiere. [S. die Anm. zu Kap. 28,8]
