Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Tireras-tu le léviathan avec un hameçon, et avec une corde lui feras-tu y enfoncer sa langue?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Lui mettras-tu un jonc dans le nez, et lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Te fera-t-il beaucoup de supplications, ou te dira-t-il des choses douces?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Fera-t-il une alliance avec toi? Le prendras-tu comme serviteur à toujours?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau, et l’attacheras-tu pour tes jeunes filles?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Des associés feront-ils trafic de lui? Le partageront-ils entre des marchands?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Rempliras-tu sa peau de dards, et sa tête de harpons à poissons?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Mets ta main sur lui: souviens-toi de la bataille, – n’y reviens pas!
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Voici, on est déçu dans son attente; même à sa vue, n’est-on pas terrassé?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Nul n’est assez hardi pour le réveiller; et qui est celui qui se présentera devant moi?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Qui m’a prévenu, et je lui rendrai? Tout ce qui est sous les cieux est à moi.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Je ne me tairai pas sur ses membres, sur ce qui concerne ses forces et sur la beauté de sa structure.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Qui a mis à découvert le dessus de son vêtement? Qui pénétrera dans sa double mâchoire?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Qui ouvrira les portes de son museau? Autour de ses dents est la terreur!
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Il est magnifique par la force de ses boucliers étroitement unis comme par un sceau;
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
L’un touche à l’autre, et le vent ne pénétrerait pas entre eux;
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
L’un est attaché à l’autre, ils se tiennent et ne se séparent pas.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Ses éternuements font jaillir la lumière, et ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Des flammes sortent de sa gueule; des étincelles de feu s’en échappent;
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Une fumée sort de ses narines comme d’un pot qui bouillonne, comme d’une chaudière ardente;
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Son souffle allumerait des charbons, et une flamme sort de sa gueule.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Dans son cou loge la force, et la frayeur danse devant lui.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Les plis de sa chair adhèrent ensemble: coulés sur lui, ils ne bougent pas;
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Son cœur est dur comme une pierre, dur comme la meule inférieure.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Quand il se lève, les forts ont peur, ils s’enfuient saisis d’épouvante.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Quand on l’atteint de l’épée, elle n’a aucun effet, ni la lance, ni le dard, ni la cuirasse.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Il estime le fer comme de la paille, l’airain comme du bois vermoulu.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
La flèche ne le met pas en fuite; les pierres de fronde se changent pour lui en du chaume.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Il estime la massue comme du chaume, et il se rit du bruit du javelot.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Sous lui sont des tessons pointus; il étend une herse sur la vase.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Il fait bouillonner l’eau profonde comme une marmite, il fait de la mer comme un pot d’onguent;
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Il fait briller après lui [son] sillage; on prendrait l’abîme pour des cheveux gris.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Il n’a pas son semblable sur la terre: il a été fait pour être sans peur.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Il regarde tout ce qui est élevé; il est roi sur tous les fiers animaux.
