Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Voitko onkia koukulla Leviatanin ja siimaan kietoa sen kielen?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Voitko kiinnittää kaislaköyden sen kuonoon ja väkäraudalla lävistää siltä posken?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Rukoileeko se sinua paljon, tahi puhutteleeko se sinua lempeästi?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Tekeekö se liiton sinun kanssasi, että saisit sen olemaan orjanasi ainaisesti?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Voitko leikkiä sillä niinkuin lintusella tahi sitoa sen tyttöjesi pidellä?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Hierovatko pyyntikunnat siitä kauppaa, jakavatko sen kauppamiesten kesken?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Voitko iskeä sen nahan täyteen ahinkaita ja sen pään kala-ahraimia?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Laskehan vain kätesi sen päälle, niin muistat sen ottelun; et sitä toiste yritä!
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Katso, siinä toivo pettää; jo sen näkemisestä sortuu maahan."
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
"Ei ole niin rohkeata, joka sitä ärsyttäisi. Kuka sitten kestäisi minun edessäni?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Kuka on minulle ensin antanut jotakin, joka minun olisi korvattava? Mitä kaiken taivaan alla on, se on minun.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
En saata olla puhumatta sen jäsenistä, en sen voimasta ja sorjasta rakenteesta.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Kuka voi riisua siltä päällysvaatteen, kuka tunkeutua sen kaksinkertaisten purimien väliin?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Kuka on avannut sen kasvojen kaksoisoven? Sen hammasten ympärillä on kauhu.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Sen ylpeytenä ovat uurteiset selkäkilvet, kiinnitetyt lujalla sinetillä.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Ne käyvät tarkoin toinen toiseensa, niin ettei ilma välitse pääse.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Ne ovat toisiinsa liitetyt, pysyvät kiinni erkanematta.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Sen aivastus on kuin valon välähdys, sen silmät ovat kuin aamuruskon silmäripset.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Sen kidasta lähtee tulisoihtuja, sinkoilee säkeniä.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Sen sieramista käy savu niinkuin kihisevästä kattilasta ja kaislatulesta.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Sen puhallus polttaa kuin tuliset hiilet, ja sen suusta lähtee liekki.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Sen kaulassa asuu voima, ja sen edellä hyppii kauhistus.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Sen pahkuraiset lihat ovat kiinteät, ovat kuin valetut, järkkymättömät.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Sen sydän on valettu kovaksi kuin kivi, kovaksi valettu kuin alempi jauhinkivi.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Kun se nousee, peljästyvät sankarit, kauhusta he tyrmistyvät.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Jos sen kimppuun käydään miekoin, ei miekka kestä, ei keihäs, ei heittoase eikä panssari.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Sille on rauta kuin oljenkorsi, vaski kuin lahopuu.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Ei aja sitä pakoon nuoli, jousen poika, akanoiksi muuttuvat sille linkokivet.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Kuin oljenkorsi on sille nuija, keihästen ryskeelle se nauraa.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Sen vatsapuolessa on terävät piikit, se kyntää mutaa leveälti kuin puimaäes.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Se panee syvyyden kiehumaan kuin padan, tekee meren voidekattilan kaltaiseksi.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Sen jäljessä polku loistaa, syvyydellä on kuin hopeahapset.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Ei ole maan päällä sen vertaista; se on luotu pelottomaksi.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Se katsoo ylen kaikkea, mikä korkeata on; se on kaikkien ylväitten eläinten kuningas."
