Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Vytáhneš-liž velryba udicí, aneb provazem pohříženým až k jazyku jeho?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Zdali dáš kroužek na chřípě jeho, aneb hákem probodneš čelist jeho?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Zdaž se obrátí k tobě s prosbami, aneb mluviti bude tobě lahodně?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Učiní-liž smlouvu s tebou? Přijmeš-liž jej za služebníka věčného?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Zdaž budeš s ním hráti jako s ptáčkem, aneb přivážeš jej dětem svým?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Přistrojí-liž sobě hody z něho společníci, a rozdělí-liž jej mezi kupce?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Zdaž naplníš háky kůži jeho, a vidlicemi rybářskými hlavu jeho?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Vztáhni jen na něj ruku svou, a neučiníš zmínky o boji.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Aj, naděje o polapení jeho mylná jest. Zdaž i k spatření jeho člověk nebývá poražen?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.
