Job 41
1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
Məgər sən Livyatanı qarmaqla çəkə bilərsənmi? Dilinə qaytan vura bilərsənmi?
2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
Burnuna ip taxa bilərsənmi? Qıra ilə çənəsini deşə bilərsənmi?
3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
Sənə yalvarıb-yaxararmı, Səninlə şirin-şirin danışarmı?
4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
Əbədi qulun olmaq üçün Səninlə əhd kəsərmi?
5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
Quşla oynadığın kimi onunla oynaya bilərsənmi? Boynuna ip bağlayıb onu qızların üçün apara bilərsənmi?
6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
Məgər tacirlər onu alıb-satarlarmı? Aralarında bölə bilərlərmi?
7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
Yabalarla dərisini, Balıqçı neştərləri ilə başını doldura bilərsənmi?
8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
Əlini onun üstünə qoy, nə cəncələ düşəcəyini təsəvvür et, Onda bu işi bir daha görməzsən.
9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
Onu tutmaq ümidin boş istəkdir. Onun görkəmi adamı yıxmırmı?
10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
Onu oyatmaq üçün heç kimdə cəsarət yoxdur. Bəs Mənim qarşımda kim dayana bilər?
11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
Kim Mənə bir şey verib ki, ona geri qaytarım? Bax göylər altında hər şey Mənimdir.
12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
Sözümü kəsməyib onun əzalarından, Möhkəm gücündən və gözəl görünüşündən deyəcəyəm.
13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
Üstündəki paltarı kim çıxara bilər? Qoşa cilovla kim ona yaxınlaşa bilər?
14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
Ağzının qapılarını kim aça bilər? Çünki damağındakı dişlər dəhşətlidir.
15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
Kürəyi nizamla düzülmüş qalxanlara oxşayır, Onlar bir-birinə möhkəm bağlanıb,
16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
Bir-birlərinə elə bağlanıb ki, Arasından hava keçməz.
17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
Bir-birlərinə elə yapışıb ki, Birdir, ayrılmaz.
18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
Asqıranda od sıçrayır, Gözləri səhər işığı tək par-par yanır.
19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
Ağzından alovlu məşəllər çıxır, Qığılcımlar saçılır.
20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
Burnunun deşiklərindən tüstü çıxır, Elə bil qazan qaynayır, qamış yanır.
21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
Nəfəsindən kömürlər közərir, Ağzından alov çıxır.
22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
Boynunda qüvvət yaşayır, Qabağında dəhşət oynayır.
23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
Ətinin qatları bir-birinə bitişib, Oradan tərpənə bilməz, üstünə bərk yapışıb.
24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
Ürəyi daş kimi möhkəmdir, Dəyirmanın alt daşı kimi bərkdir.
25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
Qalxanda güclülər lərzəyə gəlir, Qorxub ürəkləri gedir.
26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
Üstünə qılınc çəkməyin faydasızdır, Nizə, tir, mizraqdan kar aşmır.
27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
Dəmiri saman çöpü, Tuncu çürük odun sayır.
28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
O, oxlardan qaçmır, Sapanddan daş atsan, elə bilər ki, çöpdür.
29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
Dəyənəkləri küləş qırıntısı sanır, Mizraqın vıyıltısına gülür.
30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
Qarnının altı sərt saxsıya oxşayır, Palçıq üstə vəl kimi iz qoyur.
31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
Dərin suları bir qazan kimi qaynadır, Dənizi ətir küpünə döndərir,
32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
Arxasınca parlaq bir iz buraxır, İnsan bu dərinliyi ağaran saça oxşadır.
33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
Yer üzündə misli-bərabəri yoxdur, Qorxu bilməyən məxluqdur.
34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
Hər lovğalanana xor baxır, Bütün məğrur heyvanların hakimidir».
