Job 4
1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
Då svarade Eliphas af Thema, och sade:
2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
Du lider tilläfventyrs icke gerna, om man försöker att tala med dig? Men ho kan låtat?
3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
Si, du hafver undervisat många, och styrkt trötta händer.
4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
Ditt tal hafver upprest dem, som fallne voro; och bäfvande knä hafver du förstärkt.
5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
Men nu, medan det kommer på dig, varder du förtvinad; och nu, medan det drabbar på dig, förskräckes du.
6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
Ja, der är nu din ( Guds ) fruktan, din tröst, ditt hopp, och din fromhet.
7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
Käre, tänk uppå, hvar är någor oskyldiger förgången? Eller hvar äro de rättfärdige någon tid utrotade?
8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
Såsom jag väl sett hafver, de som vedermödo plöjde, och olycko sådde, de skåro det ock upp;
9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
Att de äro genom Guds anda förgångne, och af hans vredes anda förgjorde.
10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
Lejonens rytande, och lejinnones röst, och de unga lejons tänder äro sönderbrutna.
11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
Lejonet är förgånget, att det icke mera röfvar; och de unga lejon äro förskingrade.
12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
Och till mig är kommet ett hemligit ord, och mitt öra hafver deraf fått något märkeligit.
13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
Då jag begrundade nattenes syner, då sömnen faller på menniskorna;
14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
Då kom fruktan och bäfvande mig uppå, och all min ben förskräcktes.
15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
Och då anden gick framom mig, reste mig håret på minom kropp.
16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
Då stod en för min ögon, och dess skapnad kände jag intet; han var stilla, och jag hörde ena röst:
17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
Huru kan en menniska vara rättfärdigare än Gud; eller en man vara renare än han, som honom gjort hafver?
18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
Si, ibland sina tjenare finner han icke trohet, och i sinom Änglom finner han dårhet.
19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
Huru mycket mer de som bo i lerhus; och de der grundade äro på jordene, skola förtäras af matk.
20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
Det varar ifrå morgonen intill aftonen, så varda de upphuggne; och förr än de varda det varse, äro de platt borto;
21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
Och deras käraste förgås; och dö ock oförvarandes.
