Job 4
1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:
2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?
3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.
4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.
5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.
6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?
7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?
8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.
9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.
10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.
11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.
12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.
13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;
14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.
15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.
16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:
17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?
18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;
19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.
20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.
21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.
