Job 4
1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
Vai ļaunā ņemsi, kad tev kādu vārdu teiksim? Bet, - kas varētu klusu ciest?
3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
Redzi, dažu labu tu esi pamācījis un nogurušas rokas stiprinājis.
4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
Tavi vārdi kritušu ir uzcēluši, un drebošus ceļus tu esi spēcinājis.
5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
Bet kad tas nu nāk uz tevi, tad tu nogursti, un kad tas tevi aizņem, tad tu iztrūcinājies.
6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
Vai uz tavu Dieva bijāšanu nebija tava cerība, vai tu nepaļāvies uz saviem nenoziedzīgiem ceļiem?
7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
Piemini jel, kurš nenoziedzīgs būdams ir bojā gājis, un kur taisni ir izdeldēti?
8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
Tā es gan esmu redzējis: kas netaisnību ar un varas darbu sēj, tie to pašu pļauj.
9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
Caur Dieva dvašu tie iet bojā, un no viņa bardzības gara tie iznīkst.
10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
Lauvas rūkšana un liela lauvas balss un jaunu lauvu zobi ir izlauzti.
11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
Vecais lauva iet bojā, jo laupījuma nav, un vecās lauvas bērni izklīst.
12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
Un slepeni pie manis nācis vārds, un mana auss kādu skaņu no tā ir saņēmusi,
13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
Nakts parādīšanu domās, kad ciets miegs cilvēkiem uziet.
14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
Tad bailes man uznāca un šaušalas un iztrūcināja visus manus kaulus.
15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
Un viens gars man gāja garām, ka visi manas miesas mati cēlās stāvu.
16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
Viņš stāvēja, bet es nepazinu viņa ģīmi, tēls bija priekš manām acīm un es dzirdēju palēnu balsi:
17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
Vai cilvēks taisns Dieva priekšā, vai vīrs šķīsts priekš sava Radītāja?
18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
Redzi, Saviem kalpiem Viņš neuztic, un Saviem eņģeļiem Viņš pierāda vainu, -
19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
Cik vairāk tiem, kas mālu namos dzīvo, kas ceļas no pīšļiem, kas nīcīgi kā kodi.
20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
Starp rīta un vakara laiku tie top sašķelti, ka neviens to nenomana, viņi iet pavisam bojā.
21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
Vai viņu gods viņiem netop atņemts? Tie nomirst, bet ne gudrībā.
