Job 4
1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
Jemuž odpovídaje Elifaz Temanský, řekl:
2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
Počneme-li mluviti s tebou, neponeseš-liž toho těžce? Ale kdož by se zdržeti mohl, aby neměl mluviti?
3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
Aj, učívals mnohé, a rukou opuštěných jsi posiloval.
4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
Padajícího pozdvihovals řečmi svými, a kolena zemdlená jsi zmocňoval.
5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
Nyní pak, jakž toto přišlo na tebe, těžce to neseš, a jakž tě dotklo, předěšen jsi.
6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
Nebylo-liž náboženství tvé nadějí tvou, a upřímost cest tvých očekáváním tvým?
7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
Rozpomeň se, prosím, kdo jest kdy nevinný zahynul? Aneb kde upřímí vyhlazeni jsou?
8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
Jakož jsem já vídal ty, kteříž orali nepravost, a rozsívali převrácenost, že ji i žali.
9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
Od dchnutí Božího hynou, a duchem prchlivosti jeho v nic obracíni bývají.
10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
Řvání lva a hlas lvice a zubové mladých lvíčat setříni bývají.
11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
Hyne lev, že nemá loupeže, a lvíčata mladá rozptýlena bývají.
12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
Nebo i tajně doneslo se mne slovo, a pochopilo ucho mé něco maličko toho.
13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
V přemyšlováních z vidění nočních, když připadá tvrdý sen na lidi,
14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
Strach připadl na mne a lekání, kteréž předěsilo všecky kosti mé.
15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
Duch zajisté před tváří mou šel, tak že vlasové vstávali na těle mém.
16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
Zastavil se, ale neznal jsem tváři jeho; tvárnost jen byla před očima mýma. Mezi tím mlče, slyšel jsem hlas:
17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
Zdaliž může člověk spravedlivějším býti než Bůh, aneb muž čistším nad toho, kterýž ho učinil?
18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
Ano mezi služebníky jeho není dokonalosti, a při andělích svých zanechal nedostatku.
19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
Èím více při těch, kteříž bydlejí v domích hliněných, jejichž základ jest na prachu, a setříni bývají snáze než mol.
20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
Od jitra až do večera stíráni bývají, a kdož toho nerozvažují, na věky zahynou.
21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
Zdaliž nepomíjí sláva jejich s nimi? Umírají, ale ne v moudrosti.
