Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Poznaš čas, ko divje skalne koze kotijo? Mar lahko zaznamuješ kdaj košute povržejo?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Mar lahko šteješ mesece, ki so jih dopolnile? Ali poznaš čas, ko kotijo?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Sklonijo se in skotijo svoje mlade, odvržejo svoje bridkosti.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Njihovi mladiči so v dobri naklonjenosti, rastejo z žitom, gredo naprej in se ne vrnejo k njim.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Kdo je divjega osla izpustil na prostost? Ali kdo je odvezal vezi divjega osla?
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
Čigar hišo sem naredil divjino in jalovo deželo njegova prebivališča?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Zasmehuje mestno množico niti se ne ozira na vpitje voznika.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
Razpon gora je njegov pašnik in preiskuje za vsako zeleno stvarjo.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Mar ti bo samorog voljan služiti, ali ostane pri tvojih jaslih?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Ali lahko s svojim jermenom zvežeš samoroga v brazdo? Ali bo za teboj branal doline?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Mu boš zaupal, ker je njegova moč velika? Ali boš svoje trdo delo prepustil njemu?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Mu boš verjel, da bo tvoje seme pripeljal domov in ga zbral v tvoj skedenj?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
Daješ pavom čedne peruti? Ali peruti in peresa noju?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Ki zapušča svoja jajca na zemlji in jih ogreva v prahu
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
in pozablja, da jih stopalo lahko zdrobi ali da jih divja žival lahko stre.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Trda je do svojih malih, kakor da ne bi bili njeni. Brez strahu je, da je njeno trdo delo zaman,
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
ker ji je Bog odrekel modrost niti ji ni podelil razumnosti.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Ko se dvigne visoko, zasmehuje konja in njegovega jezdeca.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Si ti dal konju moč? Si ti njegov vrat oblekel z grivo?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Ga lahko narediš prestrašenega kakor kobilico? Slava njegovih nosnic je strašna.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Grebe v dolini in se veseli v svoji moči. Gre naprej, da sreča oborožene ljudi.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Zasmehuje strah in ni zgrožen niti se pred mečem ne obrača nazaj.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Tul za puščice rožlja ob njem, lesketajoča sulica in ščit.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Tla požira z okrutnostjo in besom. Niti ne verjame, da je to zvok šofarja.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Med šofarji hrže: ›Hi, hi‹ in od daleč voha bitko, grmenje poveljnikov in bojni krik.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Mar sokol leti po svoji modrosti in svoje peruti razpenja proti jugu?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Mar se orlica vzpenja ob tvoji zapovedi in svoje gnezdo dela na višini?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Prebiva in ostaja na skali, na skalni pečini in trdnem kraju.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
Od tam si išče plen in njene oči zrejo daleč proč.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Tudi njeni mladiči srkajo kri. In kjer so umorjeni, tam je ona.«
