Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
“Você sabe a época em que as cabras da montanha dão à luz? Você assiste quando a corça tem um bode expiatório?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Você pode contar os meses que eles cumprem? Ou você sabe a época em que eles dão à luz?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
They fazer uma vénia a si mesmos. Eles suportam suas crias. Eles acabam com suas dores de parto.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Seus jovens se tornam fortes. Eles crescem em campo aberto. Eles saem, e não voltam mais.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
“Quem libertou o burro selvagem? Ou quem afrouxou os laços do burro veloz,
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
cuja casa eu fiz o deserto, e a terra salgada sua morada?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Ele despreza o tumulto da cidade, nem ouve os gritos do motorista.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
A cordilheira das montanhas é seu pasto. Ele procura cada coisa verde.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
“Será que o boi selvagem ficará satisfeito em servi-lo? Ou ele vai ficar junto ao seu comedouro?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Você consegue segurar o boi selvagem no sulco com seu arnês? Ou será que ele vai até os vales depois de você?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Will você confia nele, porque sua força é grande? Ou você vai deixar para ele seu trabalho?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Você confiará nele, que ele trará sua semente para casa, e recolher o grão de sua eira?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
“As asas da onda da avestruz orgulhosamente, mas serão elas as penas e a plumagem do amor?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Pois ela deixa seus ovos na terra, aquece-os na poeira,
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
e esquece que o pé pode esmagá-los, ou que o animal selvagem possa espezinhá-los.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Ela lida duramente com seus jovens, como se eles não fossem dela. Embora seu trabalho seja em vão, ela está sem medo,
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
porque Deus a privou de sabedoria, nem transmitiu a sua compreensão.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Quando ela se levanta no alto, ela despreza o cavalo e seu cavaleiro.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
“Você já deu o cavalo? Você já revestiu o pescoço dele com uma crina que treme?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Have você o fez saltar como um gafanhoto? A glória de seu cheiro é impressionante.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Ele pata no vale e se regozija com sua força. Ele sai ao encontro dos homens armados.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Ele zomba do medo, e não se desespera, nem ele volta atrás com a espada.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
A aljava chocalha contra ele, a lança cintilante e o dardo de arremesso.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Ele come o chão com ferocidade e fúria, nem ele fica parado ao som da trombeta.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
As muitas vezes, quando o trompete soa, 'Aha! Ele sente o cheiro da batalha ao longe, o trovão dos capitães, e os gritos.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
“É por sua sabedoria que o falcão sobe em flecha, e estica suas asas em direção ao sul?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
É sob seu comando que a águia se monta, e faz seu ninho nas alturas?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
No penhasco, ele mora e faz sua casa, na ponta do penhasco e do baluarte.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
A partir daí ele espia a presa. Seus olhos o vêem de longe.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Seus jovens também sugam sangue. Onde estão os mortos, lá está ele”.
