Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Tudod-é a kőszáli zergék ellésének idejét; megvigyáztad-é a szarvasok fajzását?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Megszámláltad-é a hónapokat, a meddig vemhesek; tudod-é az ellésök idejét?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Csak összegörnyednek, elszülik magzataikat, vajudásaiktól megszabadulnak.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Fiaik meggyarapodnak, a legelőn nagyranőnek, elszélednek és nem térnek vissza hozzájok.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, ki oldozta el e szamárnak kötelét,
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
A melynek házául a pusztát rendelém, és lakóhelyéül a sósföldet?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Kineveti a városbeli sokadalmat, nem hallja a hajtsár kiáltozását.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
A hegyeken szedeget, az ő legelőjén mindenféle zöld gazt felkeres.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Akar-é szolgálni néked a bölény? Avagy meghál-é a te jászolodnál?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Oda kötheted a bölényt a barázdához kötelénél fogva? Vajjon boronálja-é a völgyeket utánad?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Bízhatol-é benne, mivelhogy nagy az ereje, és munkádat hagyhatod-é reá?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Hiszed-é róla, hogy vetésedet behordja, és szérűdre betakarítja?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
Vígan leng a struczmadár szárnya: vajjon az eszterág szárnya és tollazata-é az?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Hiszen a földön hagyja tojásait, és a porral költeti ki!
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
És elfeledi, hogy a láb eltiporhatja, és a mezei vad eltaposhatja azokat.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Fiaival oly keményen bánik, mintha nem is övéi volnának; ha fáradsága kárba vész, nem bánja;
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
Mert Isten a bölcseséget elfeledtette vele, értelmet pedig nem adott néki.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
De hogyha néki ereszkedik, kineveti a lovat és lovagját.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Te adsz-é erőt a lónak, avagy a nyakát sörénynyel te ruházod-é fel?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Felugraszthatod-é, mint a sáskát? Tüsszögése dicső, félelmetes!
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Lábai vermet ásnak, örvend erejének, a fegyver elé rohan.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Neveti a félelmet; nem remeg, nem fordul meg a fegyver elől;
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Csörög rajta a tegez, ragyog a kopja és a dárda:
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Tombolva, nyihogva kapálja a földet, és nem áll veszteg, ha trombita zeng.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
A trombitaszóra nyerítéssel felel; messziről megneszeli az ütközetet, a vezérek lármáját és a csatazajt.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
A te értelmed miatt van-é, hogy az ölyv repül, és kiterjeszti szárnyait dél felé?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
A te rendelésedre száll-é fent a sas, és rakja-é fészkét a magasban?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
A kősziklán lakik és tanyázik, a sziklák párkányain és bércztetőkön.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
Onnét kémlel enni való után, messzire ellátnak szemei.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Fiai vért szívnak, és a hol dög van, mindjárt ott terem.
