Job 39

1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;

Weißt du die Zeit, wann die Gemsen auf den Felsen gebären? Oder hast du gemerkt, wann die Hirsche schwanger gehen?

2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?

Hast du erzählet ihre Monden, wann sie voll werden? Oder weißt du die Zeit, wann sie gebären?

3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;

Sie beugen sich, wenn sie gebären, und reißen sich und lassen aus ihre Jungen.

4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!

Ihre Jungen werden feist und mehren sich im Getreide; und gehen aus und kommen nicht wieder zu ihnen.

5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,

Wer hat das Wild so frei lassen gehen? Wer hat die Bande des Wildes aufgelöset,

6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;

dem ich das Feld zum Hause gegeben habe und die Wüste zur Wohnung?

7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;

Es verlacht das Getümmel der Stadt; das Pochen des Treibers höret es nicht.

8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.

Es schauet nach den Bergen, da seine Weide ist, und suchet, wo es grün ist.

9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;

Meinest du, das Einhorn werde dir dienen und werde bleiben an deiner Krippe?

10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?

Kannst du ihm dein Joch anknüpfen, die Furchen zu machen, daß es hinter dir brache in Gründen?

11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;

Magst du dich auf es verlassen, daß es so stark ist, und wirst es dir lassen arbeiten?

12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?

Magst du ihm trauen, daß es deinen Samen dir wiederbringe und in deine Scheune sammle?

13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,

Die Federn des Pfauen sind schöner denn die Flügel und Federn des Storchs,

14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.

der seine Eier auf der Erde lässet und läßt sie die heiße Erde ausbrüten.

15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;

Er vergisset, daß sie möchten zertreten werden und ein wild Tier sie zerbreche.

16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:

Er wird so hart gegen seine Jungen, als wären sie nicht sein, achtet es nicht, daß er umsonst arbeitet.

17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.

Denn Gott hat ihm die Weisheit genommen und hat ihm keinen Verstand mitgeteilet.

18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!

Zu der Zeit, wenn er hoch fähret, erhöhet er sich und verlachet beide Roß und Mann.

19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;

Kannst du dem Roß Kräfte geben, oder seinen Hals zieren mit seinem Geschrei?

20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?

Kannst du es schrecken wie die Heuschrecken? Das ist Preis seiner Nase, was schrecklich ist.

21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;

Es stampfet auf den Boden und ist freudig mit Kraft und zeucht aus den Geharnischten entgegen.

22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.

Es spottet der Furcht und erschrickt nicht und fleucht vor dem Schwert nicht,

23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;

wenngleich wider es klinget der Köcher und glänzet beide Spieß und Lanze.

24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.

Es zittert und tobet und scharret in die Erde und achtet nicht der Trommeten Hall.

25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!

Wenn die Trommete fast klinget, spricht es: Hui! und riecht den Streit von ferne, das Schreien der Fürsten und Jauchzen.

26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?

Fleuget der Habicht durch deinen Verstand und breitet seine Flügel gegen Mittag?

27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?

Fleuget der Adler auf deinen Befehl so hoch, daß er sein Nest in der Höhe macht?

28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;

In Felsen wohnet er und bleibt auf den Klippen an Felsen und in festen Orten.

29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.

Von dannen schauet er nach der Speise, und seine Augen sehen ferne.

30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!

Seine Jungen saufen Blut; und wo ein Aas ist, da ist er.