Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Connais-tu le temps où enfantent les chamois des roches? Le temps où les biches mettent bas, l’as-tu observé?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Peux-tu compter les mois de leur grossesse? Sais-tu l’heure de leur délivrance?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Elles s’accroupissent, émettent leur portée et se débarrassent de leurs douleurs.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Leurs petits gagnent en force, grandissent en plein air, ils partent et ne reviennent plus vers elles.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Qui a lâché l’onagre en liberté? Qui a dénoué les liens de l’âne sauvage,
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
à qui j’ai assigné le désert pour demeure et les plaines salées pour habitation?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Il se rit du tumulte de la cité, il n’entend pas les cris d’un maître.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
Il explore les montagnes pour trouver son pâturage et se met en quête, de n’importe quelle verdure.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Le buffle consent-il à te servir? Passera-t-il la nuit à ton râtelier?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
L’Attacheras-tu au sillon par une corde, ou ira-t-il hersant les vallées derrière toi?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Te fieras-tu à lui, parce que grande est sa force? Lui abandonneras-tu le soin de ton travail?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Compteras-tu sur lui pour rentrer ton grain, pour recueillir le produit de ton aire?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
L’Autruche bat joyeusement des ailes: si seulement ses ailes et ses plumes étaient tendrement fidèles!
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Car elle abandonne ses œufs à la terre et les laisse chauffer sur le sable,
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
oubliant qu’un pied peut les fouler et la bête des champs les écraser.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Elle est dure pour ses petits, comme s’ils lui étaient étrangers: sa peine aura été en pure perte, et elle n’en a pas de regret.
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
C’Est que Dieu lui a refusé la sagesse et ne lui a pas départi de l’intelligence.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Mais quand elle se dresse pour prendre son élan, elle défie chevaux et cavaliers.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, qui garnis son cou d’une crinière flottante?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Est-ce toi qui le fais bondir comme la sauterelle? L’Éclat de son ébrouement inspire l’effroi.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Il creuse le sol et, tout joyeux de sa force, il s’élance vers la mêlée.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Il se rit de la crainte, il ne tremble ni ne recule devant l’épée.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Sur son dos résonnent le carquois, la lance étincelante et le javelot.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
D’Impatience et de colère, il dévore l’espace; il ne se possède plus lorsque sonne le clairon.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Au coup de trompette, il dit: "Ah!" Et de loin il flaire la bataille, la voix tonnante des chefs et les cris des combattants.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Est-ce par un effet de ton intelligence que l’épervier prend son essor et déploie ses ailes vers le Midi?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Est-ce par ton ordre que l’aigle s’élève et va nicher dans les hauteurs?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Il fait du rocher sa demeure et se gîte sur la dent des montagnes et les pics escarpés.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
De là il guette la proie ses regards portent au loin.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Ses aiglons se gorgent de sang partout où il y a des cadavres, il est présent.
