Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Tiedätkö sinä vuorikauristen poikimisajat, valvotko peurojen synnytyskipuja?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Lasketko, milloin niiden kuukaudet täyttyvät, ja tiedätkö ajan, milloin ne poikivat?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Ne painautuvat maahan, saavat ilmoille sikiönsä ja vapautuvat synnytystuskistaan.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Niiden vasikat vahvistuvat, kasvavat kedolla; ne lähtevät tiehensä eivätkä enää palaja.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Kuka on laskenut villiaasin vapaaksi, kuka irroittanut metsäaasin siteet,
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
sen, jolle minä annoin aavikon asunnoksi ja suola-aron asuinsijaksi?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Se nauraa kaupungin kohinalle, ajajan huutoa se ei kuule;
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
se tähystelee vuorilta laiduntansa ja etsii kaikkea vihantaa.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Taipuuko villihärkä sinua palvelemaan, ja yöpyykö se sinun seimesi ääreen?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Voitko ohjaksilla pakottaa villihärän vaolle, tahi äestääkö se laaksonpohjia sinua seuraten?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Voitko siihen luottaa, siksi että sen voima on suuri, voitko jättää sen haltuun työsi hedelmät?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Voitko uskoa, että se palajaa ja kokoaa viljasi sinun puimatantereellesi?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
Kamelikurjen siipi lepattaa iloisesti, mutta asuuko sen sulissa ja höyhenissä haikaran hellyys?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Se jättää munansa maahan, hiekalle helteen haudottaviksi.
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
Ei se ajattele, että jalka voi ne särkeä ja metsän eläimet polkea ne rikki.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Se on tyly poikasilleen, niinkuin ne eivät olisikaan sen omia; hukkaan menee sen vaiva, mutta ei se sitä pelkää.
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
Sillä Jumala on jättänyt sen viisautta vaille ja tehnyt sen ymmärryksestä osattomaksi.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Kun se kiitää ilmaa piesten, nauraa se hevoselle ja ratsumiehelle.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Sinäkö annat hevoselle voiman, puetat sen kaulan liehuvalla harjalla?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Sinäkö panet sen hyppimään kuin heinäsirkan? Sen uljas korskunta on peljättävä.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Se kuopii lakeutta ja iloitsee, lähtee voimalla asevarustuksia vastaan.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Se nauraa pelolle, ei säiky eikä väisty miekan edestä.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Sen yllä kalisee viini, välkähtää keihäs ja peitsi.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Käy jyrinä ja jytinä, kun se laukaten taivalta ahmii; ei mikään sitä pidätä sotatorven pauhatessa.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Milloin ikinä sotatorvi soi, hirnuu se: iihaha! Jo kaukaa se vainuaa taistelun, päälliköiden jylisevän äänen ja sotahuudon.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Sinunko ymmärryksesi voimasta jalohaukka kohoaa korkealle, levittää siipensä kohti etelää?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Tahi sinunko käskystäsi kotka lentää ylhäälle ja tekee pesänsä korkeuteen?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Kalliolla se asuu ja yöpyy, kallion kärjellä, vuorilinnassaan.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
Sieltä se tähystelee saalista; kauas katsovat sen silmät.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Sen poikaset särpivät verta, ja missä on kaatuneita, siellä on sekin."
