Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.
