Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Do thou know the time when the wild goats of the rock bring forth? Or can thou mark when the hinds do calve?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Can thou number the months that they fulfill? Or do thou know the time when they bring forth?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
They bow themselves. They bring forth their young. They cast out their pains.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
Their young ones become strong. They grow up in the open field. They go forth, and return not again.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Who has sent out the wild donkey free? Or who has loosed the bonds of the swift donkey
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
whose home I have made the wilderness, and the salt land his dwelling-place?
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
He scorns the tumult of the city, neither does he hear the shoutings of the driver.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
The range of the mountains is his pasture, and he searches after every green thing.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Will the wild-ox be content to serve thee? Or will he abide by thy crib?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Can thou bind the wild-ox with his band in the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
Will thou trust him because his strength is great? Or will thou leave to him thy labor?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Will thou confide in him that he will bring home thy seed, and gather the grain of thy threshing-floor?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
The wings of the ostrich wave proudly, but are they the pinions and plumage of love?
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
For she leaves her eggs on the ground, and warms them in the dust.
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
And she forgets that the foot may crush them, or that the wild beast may trample them.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
She deals hardly with her young ones, as if they were not hers. Though her labor be in vain, she is without fear,
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
because God has deprived her of wisdom, nor has he imparted understanding to her.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
The time she lifts up herself on high she scorns the horse and his rider.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Have thou given the horse his might? Have thou clothed his neck with the quivering mane?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Have thou made him to leap as a locust? The glory of his snorting is awesome.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
He paws in the valley, and rejoices in his strength. He goes out to meet the armed men.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
He mocks at fear, and is not dismayed. Neither does he turn back from the sword.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
The quiver rattles against him, the flashing spear and the javelin.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
He swallows the ground with fierceness and rage, nor does he believe that it is the voice of the trumpet.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
As often as the trumpet sounds he says, Aha! And he smells the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Is it by thy wisdom that the hawk soars, and stretches her wings toward the south?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Is it at thy command that the eagle mounts up, and makes her nest on high?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
She dwells on the cliff, and makes her home upon the point of the cliff and the stronghold.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
From there she spies out the prey. Her eyes behold it afar off.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Her young ones also suck up blood. And where the slain are, there is she.
