Job 39

1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;

Ved du Tiden, naar Stengederne føde? har du taget Vare paa, naar Hinderne ville føde?

2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?

Tæller du de Maaneder, som de fylde, eller ved du Tiden, naar de føde?

3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;

De bøje sig sammen, de føde deres Unger og kaste deres Byrde.

4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!

Deres Unger blive stærke, de blive store paa Marken, de gaa ud og komme ikke tilbage til dem.

5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,

Hvo har ladet Vildæselet ud i det frie? og hvo løste Skovæselets Baand,

6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;

hvilket jeg har givet den slette Mark til dets Hjem og Saltørkenen til dets Bo.

7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;

Det ler ad Stadens Tummel; det hører ikke Driverens Buldren.

8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.

Hvad det opsporer paa Bjergene, er dets Føde, og det søger efter alt det grønne.

9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;

Mon Enhjørningen har Lyst til at trælle for dig? mon den vil blive Natten over ved din Krybbe?

10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?

Kan du tvinge Enhjørningen ved dens Reb til at holde Furen? mon den vil harve Dalene efter dig?

11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;

Kan du forlade dig paa den, fordi dens Kraft er stor? og kan du overlade den dit Arbejde?

12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?

Kan du tro den til, at den vil føre dig din Sæd hjem og samle den hen til din Tærskeplads?

13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,

Strudsenes Vinge svinger sig lystigt; mon det er Storkens Vinge og Fjer?

14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.

Nej, den overlader sine Æg til Jorden og lader dem varmes i Støvet,

15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;

og den glemmer, at en Fod kunde trykke dem i Stykker, og et vildt Dyr paa Marken søndertræde dem.

16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:

Den handler haardt med sine Unger, som vare de ikke dens egne; er dens Møje end forgæves, er den uden Frygt.

17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.

Thi Gud har ladet den glemme Visdom og har ikke givet den Del i Forstand.

18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!

Paa den Tid, naar den svinger sig i Højden, da beler den Hesten og den, der rider paa den.

19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;

Kan du give Hesten Styrke eller klæde dens Hals med flagrende Manke?

20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?

Kan du gøre, at den springer som Græshoppen? dens prægtige Prusten er forfærdelig.

21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;

Den skraber i Dalen og fryder sig i Kraft; den farer frem imod den, som bærer Rustning

22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.

Den ler ad Frygt og forskrækkes ikke og vender ikke tilbage for Sværdets Skyld.

23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;

Pilekoggeret klirrer over den, ja, det blinkende Jern paa Spyd og Glavind.

24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.

Med Bulder og Fnysen sluger den Vejen og bliver ikke staaende stille, naar Trompetens Lyd høres.

25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!

Saa snart Trompeten lyder, siger den: Hui! og lugter Krigen i det fjerne, Fyrsternes Raab og Krigstummelen.

26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?

Er det efter din Forstand, at Spurvehøgen flyver, udbreder sine Vinger imod Sønden?

27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?

Eller er det efter din Befaling, at Ørnen flyver højt og bygger sin Rede i det høje?

28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;

Den bor paa Klippen og bliver der om Natten, paa Tinden af en Klippe og Borg.

29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.

Derfra spejder den efter Føde; dens Øjne se ud i det fjerne,

30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!

og dens Unger drikke Blod; og hvor der er ihjelslagne, der er den.