Job 39

1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;

Nahibalo ka ba sa panahon nga ig-alanak sa kanding sa bato? Kun makatimaan ba ikaw ug mga lagsaw nga baye nga nanganak?

2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?

Naisip ba nimo ang gidaghanon sa bulan sa ilang pagpanamkon? Kun nasayud ka ba sa adlaw sa ilang pagpanganak?

3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;

Sila modungo sa ilang kaugalingon, lanak nila ang ilang mga gagmay, Magahaw-as sila sa ilang mga kasakit.

4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!

Ang ilang mga anak mahimong kusgan, sila sa kalibonan nanagtubo; Sila manlakaw ug dili na mamalik pag-usab.

5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,

Kinsa ba ang nagbuhi sa asno nga ihalas? Kun kinsa ba ang nagbadbad sa pisi nga gigapusan sa asno nga matulin,

6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;

Kang kansang pinuy-anan maoy gihimo ko nga kamingawan, Ug ang yuta nga asin maoy iyang puloy-anan?

7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;

Siya nagayam-id sa kagahub sa ciudad, Ni mamati siya sa pagsinggit sa mag-aabog.

8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.

Ang lungbay sa kabukiran maoy iyang sibsibanan, Ug siya magapangita sa tanang butang nga lunhaw.

9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;

Mahimuot ba ang vaca nga ihalas sa pag-alagad kanimo? Kun buot ka ba nga siya mopabilin sa imong pasungan?

10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?

Ikagakud ba nimo ang vaca nga ihalas sa iyang pisi diha sa tudling? Kun modaro ba siya sa mga walog sa imong likod?

11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;

Mosalig ka ba kaniya tungod kay siya makusganon kaayo? Kun ibilin ba nimo kaniya ang imong bulohaton?

12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?

Igasalig ba nimo kaniya, nga siya maoy magdala sa binhi ngadto sa imong balay, Ug tigumon ang trigo sa imong salug nga giukan?

13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,

Ang mga pako sa avestruz mokapakapa uban ang garbo; Apan maaghup ba ang iyang mga pako ug mga balhibo?

14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.

Tungod kay iya man nga biyaan ang iyang mga itlog sa yuta, Ug painitan sila diha sa balas,

15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;

Ug hikalimtan nila nga kini madabok sa tiil, Kun katumban ba sila sa mananap nga ihalas.

16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:

Mabangis siya sa iyang mga kuyabog, ingon nga daw sila dili iya: Bisan makawang ang iyang kabudlay, siya dili mahadlok;

17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.

Tungod kay gikuhaan siya sa Dios ug kaalam, Ni gihatagan siya ug salabutan.

18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!

Sa panahon nga siya molupad sa itaas, Siya magayam-id sa kabayo ug sa nagkabayo niini.

19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;

Nahatagan mo ba ang kabayo sa iyang kakusog? Gibistihan mo ba ang iyang liog sa lambungay nga nagakurogkurog?

20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?

Ikaw ba ang naghimo kaniya nga makalukso sama sa dulon? Ang himaya sa iyang pagpangusmo makalilisang.

21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;

Diha sa walog siya nagakakha, ug nalipay tungod sa iyang kusog: Siya mogula aron sa pagpakighibalag sa mga tawong sangkap sa hinagiban.

22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.

Ang kalisang iyang ginatamay, ug dili siya kapugdawan; Ni motalikod siya sa pinuti.

23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;

Ang baslayan nagkagalkal batok kaniya, Ang bangkaw nga nagpangidlap ug ang salapang.

24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.

Iyang itulon ang yuta tungod sa kabangis ug kaligutgut; Ni motagad siya sa tingog sa trompeta.

25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!

Sa masubsob nga ang trompeta patingogon, siya magaingon: Aha! Ug siya makabaho sa panag-away gikan sa halayo, Sa dalugdug sa mga punoan, ug sa singgitay.

26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?

Maglupad ba ang banog tungod sa iyang kaalam, Ug magtuy-od sa iyang mga pako padulong sa habagatan?

27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?

Maglupad ba ang agila sa itaas tungod sa imong pagmando, Ug magbalay sa iyang salag sa kahitas-an?

28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;

Siya sa ibabaw sa pangpang nagapuyo, ug tua didto ang iyang pinuy-anan: Sa kinatumyan sa pangpang, ug sa dapit nga malig-on.

29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.

Gikan didto siya magalantaw sa iyang dalagiton; Ang iyang mga mata makatan-aw niana gikan sa halayo.

30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!

Ang iya usab nga kuyabog mosupsop ug dugo: Ug hain gani ang mga patay, atua man siya.