Job 37
1 Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
Tudi ob tem moje srce trepeta in je premaknjeno iz svojega mesta.
2 Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
Pozorno prisluhnite hrupu njegovega glasu in zvoku, ki gre iz njegovih ust.
3 Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
Tega usmerja pod celotnim nebom in svoje bliskanje do koncev zemlje.
4 Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
Za tem rjovi glas. Grmi z glasom svoje odličnosti in ne bo jih zadržal, ko se zasliši njegov glas.
5 Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
Bog s svojim glasom čudovito grmi. Dela velike stvari, ki jih ne moremo doumeti.
6 Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
Kajti snegu pravi: ›Bodi na zemlji, ‹ podobno majhnemu dežju in velikemu dežju njegove moči.
7 Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
Pečati roko vsakega človeka, da bi vsi ljudje lahko poznali njegovo delo.
8 Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
Potem gredo živali v brloge in ostanejo na svojih mestih.
9 Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
Iz juga prihaja vrtinčast veter in mraz iz severa.
10 Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
Z dihom Boga je dana zmrzal in širina vodá je omejena.
11 Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
Tudi z namakanjem obtežuje debel oblak. Razpršuje svoj svetli oblak.
12 Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
Ta je obrnjen ob njegovih nasvetih, da lahko naredijo karkoli jim zapoveduje na obličju zemeljskega [kroga] na zemlji.
13 Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
Povzroča mu, da pride, bodisi za grajanje ali za njegovo deželo ali za usmiljenje.
14 Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
Prisluhni temu, oh Job. Stoj mirno in preudari čudovita Božja dela.
15 Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
Ali veš, kdaj jih je Bog razporedil in svetlobi svojega oblaka velel, da zasije?
16 Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
Mar poznaš izravnavanja oblakov, čudovita dela njega, ki je popoln v spoznanju?
17 Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
Kako so tvoje obleke tople, ko z južnim vetrom umiri zemljo?
18 Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
Ali si ti z njim razprostrl nebo, ki je močno in kakor staljeno zrcalo?
19 Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
Pouči nas, kaj mu bomo rekli, kajti svojega govora ne moremo urediti zaradi teme.
20 Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
Mar mu bo povedano, da jaz govorim? Če človek govori, bo zagotovo požrt.
21 Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
Sedaj ljudje ne vidimo svetle svetlobe, ki je v oblakih, toda veter gre mimo in jih očisti.
22 En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
Lepo vreme prihaja iz severa. Z Bogom je strašno veličanstvo.
23 Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
Glede Vsemogočnega, ne moremo ga srečati. Odličen je v moči, v sodbi in v obilici pravice. Ne bo prizadel.
24 Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
Ljudje se ga zato bojijo. Ne ozira se na nobenega od tistih, ki so modrega srca.«
