Job 37
1 Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
Igenis, ezért remeg szívem s felszökken helyéből.
2 Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
Hallva halljátok hangja háborgását s a morajt, mely szájából kél;
3 Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
az egész ég alatt van terjedése és fénye a föld szélein.
4 Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
Utána ordít a hang: dörög fenséges hangján, s nem tartja vissza, midőn hallatszik hangja.
5 Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
Csodásan dörög Isten a hangján, nagyokat tesz, s nem ismerjük meg.
6 Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
Mert a hónak mondja: szállj a földre, meg a hulló esőnek, hatalmasan hulló esőjének
7 Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
Minden ember kezét lepecsételi, hogy megismerje alkotását minden halandó.
8 Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
S bemegy a vad a leshelyre, és tanyáiban lakozik.
9 Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
A kamarából szélvész jő és a szóró szelektől a hideg.
10 Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
Isten leheletétől jég keletkezik s a vizek tágassága szilárddá lesz.
11 Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
Nedvességgel meg is terheli a felleget, szétterjeszti fényének felhőjét.
12 Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
S az körökben egyre forog, kormányzása által, cselekvésök szerint, bár mire rendeli őket a földkerekség színén;
13 Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
hol ostorul, ha földjének javára van, hol szeretetre nyújtja.
14 Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
Figyelj erre, Jób, állj meg és vedd észre Isten csodáit!
15 Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
Tudsz-e róla, midőn Isten ügyel rájuk, s tündökölteti felhőjének fényét?
16 Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
Tudsz-e a fellegnek lengéséről, a tökéletes tudásúnak csodáiról?
17 Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
Te, kinek melegek a ruhái, midőn a földet pihenteti a déli szél által.
18 Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
Vele boltozod a mennyeket, melyek erősek, mint a szilárd tükör?
19 Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
Tudasd velünk, mit mondjunk neki! Mit sem hozhatunk fel a sötétség miatt.
20 Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
Jelentetik-e neki, hogy beszélek, avagy szólt-e ember, hogy elpusztíttassék?
21 Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
Most ugyan nem látni a fényt, mely ragyogó a mennyekben; de a szél átvonul s megtisztítja azokat.
22 En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
Észak felől arany jön, Isten mellett félelmes fenség.
23 Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
A Mindenhatót, nem érjük őt fel, a nagy erejűt, de a jogot és teljes igazságot nem sérti meg.
24 Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
Azért félik őt az emberek, nem nézi ő mind a bölcsszívűeket.
