Job 32
1 Toen deze drie mannen het hadden opgegeven, Job te antwoorden, omdat hij zich in hun ogen gerechtvaardigd had,
Då vände de tre män åter att svara Job; efter han höll sig rättfärdigan.
2 ontbrandde de toorn van Elihoe den zoon van Barakel, den Boeziet, uit het geslacht van Ram. Tegen Job ontbrandde zijn toorn, omdat hij zich tegenover God in het gelijk had gesteld;
Men Elihu, Baracheels son, af Bus af Kams slägte, vardt vreder uppå Job, att han höll sina själ rättfärdigare än Gud.
3 tegen zijn drie vrienden ontbrandde zijn toorn, omdat zij het juiste antwoord niet hadden gevonden, en daardoor God hadden beschuldigd.
Ock vardt han vred uppå de tre hans vänner, att de intet svar funno, och dock fördömde Job.
4 Zolang zij met Job spraken, had Elihoe gewacht, omdat zij ouder waren dan hij.
Ty Elihu hade bidt, så länge de hade talat med Job, efter de voro äldre än han.
5 Maar nu Elihoe bemerkte, dat er uit de mond van de drie mannen geen antwoord meer kwam, ontbrandde zijn toorn.
Derföre, då, han såg, att intet svar var i de tre mäns mun, vardt han vred.
6 En Elihoe, de zoon van Barakel, den Boeziet, nam het woord en sprak: Ik ben jong van dagen, En gij zijt bejaard; Daarom was ik beschroomd en bevreesd, U mijn mening te zeggen.
Och så svarade Elihu, Baracheels son, af Bus, och sade: Jag är ung, och I ären gamle, derföre hafver jag skytt, och fruktat bevisa min konst på eder.
7 Ik dacht: Laat de ouderdom spreken, De hoge leeftijd de wijsheid verkonden!
Jag tänkte: Låt åren tala, och åldren bevisa vishet.
8 Maar het is Gods geest in den mens, De adem van den Almachtige, die hem inzicht verleent;
Men anden är i menniskone, och dens Allsmägtigas Ande gör henne förståndiga.
9 Het zijn dus niet de bejaarden, die wijs zijn, Niet de grijsaards, die weten wat recht is.
Mästarena äro icke de visaste, och de gamle förstå icke hvad rätt är.
10 Daarom zeg ik: Luistert naar mij; Ik zal u verkonden, wat ik weet.
Derföre vill jag ock tala; hör härtill, jag vill ock bevisa mina konst.
11 Zie, ik heb gewacht op wat gij zoudt zeggen, En geluisterd naar uw betoog; Tot gij de juiste woorden zoudt vinden,
Si, jag hafver bidt, medan I talat hafven; jag hafver gifvit akt på edart förstånd, tilldess I hafven gjort en ända på edart tal.
12 Heb ik u al mijn aandacht gewijd. Maar zie, niemand van u heeft Job weerlegd, Niemand zijn betoog beantwoord!
Och jag hafver haft akt uppå eder, och si, ingen är ibland eder, som Job straffa, eller till hans ord svara kan.
13 Zegt nu niet: We zijn op de wijsheid gestuit God, geen mens kan hem verslaan!
I mågen tilläfventyrs säga: Vi hafve drabbat på vishetena, att Gud hafver bortkastat honom, och ingen annar.
14 Tegen mij heeft hij nog geen bewijzen gebracht, En met de uwen weerleg ik hem niet.
Det talet gör mig icke fyllest; jag vill intet svara honom, efter som I taladen.
15 Zij zijn verslagen, weten niets meer te zeggen, De woorden laten hen in de steek.
Ack! de uppgifvas, och kunna intet mer svara; de kunna intet mer tala.
16 Ik heb gewacht, maar zij spreken niet, Ze staan daar, en hebben geen antwoord meer;
Efter jag nu bidt hafver, och de kunna intet tala; förty de stå tyste, och svara intet mer;
17 Nu wil ik antwoorden op mijn beurt, Wil ik verkonden, wat ik weet!
Vill jag dock svara min part, och bevisa mina konst;
18 Want ik ben geladen met woorden, En de geest in mijn binnenste prest mij er toe.
Ty jag är så full med ordom, att min ande ängslas i minom buk.
19 Zie, mijn geest is als wijn, die niet kan gisten, En die nieuwe zakken doet bersten;
Si, min buk är såsom must, dem tilltäppt är, hvilken ny fat sönderslår.
20 Ik moet spreken, om wat lucht te krijgen, Mijn lippen openen, en antwoord geven.
Jag måste tala, att jag må få andas; jag måste upplycka mina läppar och svara.
21 Ik wil niemand naar de ogen zien, En niemand vleien, wie het ook is;
Jag vill på ingens person se, och ingo mennisko till vilja tala;
22 Want ik heb geen verstand van vleierij: Mijn Schepper rukte mij dan aanstonds weg!
Förty jag vet icke, om jag så gjorde, om min skapare innan en kort tid mig borttagandes vorde.
