Job 31

1 Toch had ik een verbond met mijn ogen gesloten, Om niet te kijken naar een maagd.

Ett förbund slöt jag med mina ögon: aldrig skulle jag skåda efter någon jungfru.

2 Want wat is het lot, door God in den hoge beschikt, Het erfdeel door den Almachtige daarboven bepaald?

Vilken lott finge jag eljest av Gud i höjden, vilken arvedel av den Allsmäktige därovan?

3 Het is de ondergang voor den ongerechte, Voor den boosdoener onheil!

Ofärd kommer ju över de orättfärdiga, och olycka drabbar ogärningsmän.

4 Slaat Hij mijn wegen niet gade, En telt Hij al mijn schreden niet?

Ser icke han mina vägar, räknar han ej alla mina steg?

5 Ben ik ooit met leugens omgegaan, Of heeft zich mijn voet gerept tot bedrog?

Har jag väl umgåtts med lögn, och har min fot varit snar till svek?

6 God wege mij slechts op een eerlijke schaal, En Hij zal mijn onschuld moeten erkennen!

Nej, må jag vägas på en riktig våg, så skall Gud förnimma min ostrafflighet.

7 Indien mijn tred is afgeweken Van het rechte pad; Mijn hart mijn ogen achterna is gelopen, Of smetten aan mijn handen kleven:

Hava mina steg vikit av ifrån vägen, har mitt hjärta följt efter mina ögon, eller låder vid min händer en fläck?

8 Dan moge ik zaaien, een ander het eten, En wat ik geplant heb, worde uitgerukt!

Då må en annan äta var jag har sått, och vad jag har planterat må ryckas upp med roten.

9 Indien mijn hart is verleid door een vrouw, Ik geloerd heb aan de deur van mijn naaste:

Har mitt hjärta låtit dåra sig av någon kvinna, så att jag har stått på lur vid min nästas dörr?

10 Dan moge mijn vrouw voor een ander malen, En mogen anderen haar bezitten;

Då må min hustru mala mjöl åt en annan, och främmande män må då famntaga henne.

11 Want dat zou een schanddaad zijn, En een halszaak voor het gerecht!

Ja, sådant hade varit en skändlighet, en straffbar missgärning hade det varit,

12 Dan brande een vuur tot het dodenrijk En vertere heel mijn bezit!

en eld som skulle förtära intill avgrunden och förhärja till roten all min gröda.

13 Indien ik het recht van mijn slaaf heb verkracht, Of van mijn slavin, met mij in geschil:

Har jag kränkt min tjänares eller tjänarinnas rätt, när de hade någon tvist med mig?

14 Wat zou ik doen, als God Zich verhief, Wat Hem antwoorden, als Hij de zaak onderzocht?

Vad skulle jag då göra, när Gud stode upp, och när han hölle räfst, vad kunde jag då svara honom?

15 Heeft Hij, die mij in de moederschoot schiep, ook hen niet gemaakt, Heeft niet Een en Dezelfde ons in haar lichaam gevormd?

Han som skapade mig skapade ju och dem i moderlivet, han, densamme, har berett dem i modersskötet.

16 Heb ik ooit een arme een bede geweigerd, De ogen van een weduwe laten versmachten;

Har jag vägrat de arma vad de begärde eller låtit änkans ögon försmäkta?

17 Heb ik ooit alleen mijn brood genuttigd, En de wees daarvan niet mee laten eten?

Har jag ätit mitt brödstycke allena, utan att den faderlöse och har fått äta därav?

18 Neen, van kindsbeen af bracht ik hem groot als een vader, Van de moederschoot af ben ik haar leidsman geweest.

Nej, från min ungdom fostrades han hos mig såsom hos en fader, och från min moders liv var jag änkors ledare.

19 Heb ik ooit een zwerver zonder kleding gezien, Of een arme zonder bedekking;

Har jag kunnat se en olycklig gå utan kläder, se en fattig ej äga något att skyla sig med?

20 Hebben zijn lendenen mij niet moeten zegenen, Werd hij niet verwarmd door de wol mijner schapen?

Måste ej fastmer hans länd välsigna mig, och fick han ej värma sig i ull av mina lamm?

21 Indien ik mijn hand tegen een rechtschapene ophief, Omdat ik bemerkte, dat men mij in de poort ondersteunde:

Har jag lyft min hand mot den faderlöse, därför att jag såg mig hava medhåll i porten?

22 Dan valle mijn schouder uit het gewricht, Worde mijn arm uit het gelid gerukt;

Då må min axel lossna från sitt fäste och min arm brytas av ifrån sin led.

23 Dan treffe mij de verschrikking van God, En ik houde geen stand voor zijn Majesteit!

Jag måste då frukta ofärd ifrån Gud och skulle stå maktlös inför hans majestät.

24 Indien ik op goud mijn vertrouwen heb gesteld, Het fijnste goud mijn hoop heb genoemd;

Har jag satt mitt hopp till guldet och kallat guldklimpen min förtröstan?

25 Mij verheugd heb ik in de macht van mijn rijkdom, En in de geweldige winst van mijn hand:

Var det min glädje att min rikedom blev så stor, och att min hand förvärvade så mycket?

26 Indien ik heb opgestaard naar de stralende zon, Naar de glanzende maan, die haar weg vervolgde,

Hände det, när jag såg solljuset, huru det sken, och månen, huru härligt den gick fram,

27 Zodat mijn hart in het geheim werd verleid, En mijn hand mijn mond heeft gekust

att mitt hjärta hemligen lät dåra sig, så att jag med handkyss gav dem min hyllning?

28 Ook dat zou een halszaak voor het gerecht zijn geweest, Omdat ik God in den hoge had verloochend!

Nej, också det hade varit en straffbar missgärning; därmed hade jag ju förnekat Gud i höjden.

29 Heb ik mij in het ongeluk van mijn vijand verheugd, Of gejubeld, omdat onheil hem trof;

Har jag glatt mig åt min fiendes ofärd och fröjdats, när olycka träffade honom?

30 Heb ik mijn gehemelte niet verboden te zondigen, En door een verwensing zijn leven te eisen;

Nej, jag tillstadde ej min mun att synda så, ej att med förbannelse begära hans liv.

31 Hebben mijn tentgenoten niet gezegd: Wie verzadigt zich niet aan het vlees van zijn vijand?

Och kan mitt husfolk icke bevittna att envar fick mätta sig av kött vid mitt bord?

32 De zwerver behoefde niet buiten te overnachten Voor den reiziger heb ik de deuren geopend.

Främlingen behövde ej stanna över natten på gatan, mina dörrar lät jag stå öppna utåt vägen.

33 Indien ik mijn misdaad voor de mensen bedekt heb, In mijn boezem mijn schuld heb verborgen,

Har jag på människovis skylt mina överträdelser och gömt min missgärning i min barm,

34 Omdat ik de grote menigte vreesde, En bang was voor de verachting der geslachten: Dan moge ik verstommen, en de deur niet meer uitgaan,

av fruktan för den stora hopen och av rädsla för stamfränders förakt, så att jag teg och ej gick utom min dörr?

35 Wie zou er dan nog naar mij horen! Zie hier mijn handtekening! De Almachtige antwoorde mij; Mijn beschuldiger schrijve zijn aanklacht neer!

Ack att någon funnes, som ville höra mig! Jag har sagt mitt ord. Den Allsmäktige må nu svara mig; ack att jag finge min vederparts motskrift!

36 Waarachtig, ik wil ze op mijn schouder nemen Er mij als met een krans mee omhangen;

Sannerligen, jag skulle då bära den högt på min skuldra, såsom en krona skulle jag fästa den på mig.

37 Ik zal Hem mijn schreden een voor een tonen, En voor zijn aanschijn treden als een vorst!

Jag ville då göra honom räkenskap för alla mina steg, lik en furste skulle jag då träda inför honom.

38 Indien mijn akker tegen mij klaagde Zijn voren gezamenlijk weenden;

Har min mark höjt rop över mig, och hava dess fåror gråtit med varandra?

39 Indien ik zijn vrucht heb genoten, zonder te betalen, En zijn bezitter liet zuchten:

Har jag förtärt dess gröda obetald eller utpinat dess brukares liv?

40 Dan mogen doornen opschieten inplaats van tarwe, En stinkend onkruid inplaats van gerst! Hier eindigen de woorden van Job.

Då må törne växa upp för vete, och ogräs i stället för korn. Slut på Jobs tal.