Job 30
1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
Восташа на мя татие,
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
ихже домове беша пещеры каменны:
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
Брат бых сиринам, друг же птичий.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.
