Job 30
1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
