< Job 30 >

1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.

< Job 30 >