Job 30
1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
Men koulye a, sila ki pi jenn pase m ap giyonnen m. Papa a sila mwen pat ta dakò pou mete ansanm ak chen bann mouton yo.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
Anverite, ki byen fòs men pa yo ta kab fè m? Gwo fòs te deja disparèt nan yo
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
akoz mank bagay ak grangou. Y ap manje tè sèk nan lannwit lan, ak pèt e ak dezolasyon an.
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
Yo rache fèy raje nan mitan rakèt la. Manje yo se rasin bayawonn.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
Yo chase yo deyò lavil la nan dezè; yo kriye dèyè yo tankou se vòlè,
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
jiskaske yo vin rete nan move ravin yo, nan twou tè ak nan wòch yo.
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
Pami rak tibwa yo, yo rele fò. Anba machacha a, yo vin rasanble ansanm.
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
Pitit a moun fou, wi, pitit a mechan yo, yo te resevwa fwèt jis lè yo kite peyi a.
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
Men koulye a, se mwen menm yo pase nan rizib; mwen devni yon pawòl betiz pou yo.
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
Yo pè m, yo kanpe lwen m, e yo pa sispann krache nan figi m.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
Akoz Li te lage fisèl banza a pou te aflije mwen, yo rete retire brid la nèt devan m.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
Sou men dwat lan, nich sa vin leve. Yo rale pye mwen akote. Yo mennen kont mwen tout manèv destriksyon yo.
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
Yo gate wout mwen. Yo bourade lachit mwen san mande sekou.
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
Tankou nan yon gran brèch, yo parèt; nan mitan tanpèt, yo woule m.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Gwo perèz yo vin vire kont mwen. Yo tanmen gate respè m tankou van. Byennèt mwen disparèt tankou nwaj.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
Konsa, koulye a nanm mwen vide nèt. Jou afliksyon yo sezi m.
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
Nan lannwit, zo m yo frennen anndan m, e sa yo kap manje m pa pran repo.
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
Ak gwo fòs, vètman m vin tòde sou mwen. Li mare m nèt tankou kolye manto m.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
Li te jete mwen nan labou, e mwen te vin tankou pousyè ak sann.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
Mwen kriye a Ou menm pou sekou, men Ou pa reponn mwen. Mwen kanpe, e se gete, Ou gete m.
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
Ou vin okipe m ak mechanste. Avèk fòs a men Ou, Ou pèsekite m.
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
Ou leve m wo sou van, e fè m monte; epi Ou fè m fonn nèt nan move tan an.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
Paske mwen konnen ke Ou ap mennen m a lanmò, jis rive nan gwo kay asanble a ki fèt pou tout sila ki viv yo.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Malgre, èske yon moun k ap tonbe pa lonje men l? Oswa nan gwo pwoblem li pa kriye sekou?
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Èske mwen pa t kriye pou sila nan gwo twoub? Èske nanm mwen pa t plen tristès pou malere a?
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
Lè m t ap tann sa ki bon an, se mal ki rive m; lè m tap tann limyè, alò se tenèb ki te vini.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
Kè m twouble nèt anndan m. Mwen pa kab poze. Jou plen ak afliksyon yo parèt devan m.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
Mwen fè dèy toupatou san solèy. Mwen kanpe nan asanble; mwen rele sekou.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
Mwen te vin frè ak chen mawon, zanmi ak otrich la.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
Chè m vin nwa sou mwen, li kale, e zo m yo brile ak lafyèv.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
Pou sa, se doulè ap mwen jwe, e flit mwen an sonne pou sila k ap kriye.
