Job 30
1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
And now I am their song, yea, I am their byword.
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
