Job 30

1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

Men nu le de ad mig, som ere yngre af Aar end jeg, de, hvis Fædre jeg vilde have forsmaaet at sætte hos mine Faarehunde.

2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

Ja, hvortil skulde deres Hænders Kraft have gavnet mig? hos dem er Styrken svundet bort.

3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

De ere udtærede af Mangel og Hunger, de afgnave den golde Ørk, i Ødelæggelsens og Fordærvelsens Nat;

4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

de oprykke Katost ved Buskene, og Gyveltræets Rod er deres Føde;

5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

de uddrives fra Samfundet, man skriger efter dem som efter en Tyv;

6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

de bo i Kløfter i Dalene, i Huler i Jorden og Klipper;

7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

imellem Buske skryde de, de samles under Nælder.

8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

Børn af Daarer, ja af Mænd uden Navn; de ere udstødte af Landet.

9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

Men nu er jeg bleven en Spottesang for dem og maa tjene dem til Snak.

10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

De have Vederstyggelighed til mig, de holde sig langt fra mig og spare ikke at spytte mig i Ansigtet.

11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

Thi de have løst Tøjlen af sig og plaget mig, og de have kastet Bidselet af for mit Ansigt.

12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

Til højre for mig staar en Yngel frem, de støde mine Fødder bort, og de bane deres Fordærvelses Veje imod mig;

13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

de bryde min Sti op, de hjælpe til min Ulykke, de have ingen Hjælper;

14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

de komme som igennem et vidt Gab, de vælte sig frem under Bulder.

15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

Rædsler ere vendte imod mig, som et Stormvejr forfølge de min Herlighed, og min Frelse er gaaet forbi som en Sky.

16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

Men nu er min Sjæl hensmeltet i mig, Elendigheds Dage komme over mig.

17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

Natten gennemborer mine Ben, saa at de falde af mig, og mine nagende Smerter hvile ikke.

18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

Ved den overvættes Magt er min Klædning helt forandret, den omslutter mig som Kraven paa min Underkjortel.

19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

Han har kastet mig i Dyndet, og jeg er lignet ved Støv og Aske.

20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

Jeg skriger til dig, men du svarer mig ikke; jeg staar der, og du bliver ved at se paa mig.

21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

Du har forvendt dig til at være grum imod mig; du modstaar mig med din Haands Styrke.

22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

Du løfter mig op i Stormvejret, du lader mig fare hen, og du lader mig forgaa i dets Brag.

23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

Thi jeg ved, du fører mig til Døden igen og til alle levendes Forsamlings Hus.

24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

Mon en ikke udrækker Haanden i sit Fald? eller mon en ikke skriger i sin Ulykke?

25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

Eller græd jeg ikke for den, som havde haarde Dage? ynkedes min Sjæl ikke over den fattige?

26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

Thi der jeg forventede godt, da kom det onde, og der jeg haabede til Lys, da kom Mørkhed.

27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

Mine Indvolde syde og ere ikke stille; Elendigheds Dage ere komne over mig.

28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

Jeg gaar sort, uden Sol, jeg staar op, jeg skriger i Forsamlingen.

29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

Jeg er bleven Dragers Broder og Strudses Stalbroder.

30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

Min Hud er bleven sort og falder af mig, og Benene i mig brænde af Hede.

31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!

Og min Harpe er bleven til Sorrig, og min Fløjte til de grædendes Lyd.