Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Po tem je Job odprl svoja usta in preklel svoj dan.
2 En Job hief aan en sprak:
Job je spregovoril in rekel:
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
»Naj izgine dan, na katerega sem bil rojen in noč, v kateri je bilo rečeno: ›Tukaj je spočet fantek.‹
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
Naj bo ta dan tema. Naj ga Bog od zgoraj ne upošteva niti naj svetloba ne sije nad njim.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
Naj ga tema in smrtna senca omadežujeta. Naj oblak prebiva nad njim. Naj ga straši črnina dneva.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Glede tiste noči naj se je polasti tema. Naj ta ne bo pridružena dnevom leta, naj ta ne pride v število mesecev.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Glej, naj bo ta noč osamljena, naj noben radosten glas ne pride vanjo.
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Naj jo prekolnejo tisti, ki preklinjajo dan, ki so pripravljeni dvigniti svoje žalovanje.
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Naj bodo zvezde njene polteme temne; naj oprezujejo za svetlobo, toda nimajo nobene niti naj ne zagledajo jutranjega svitanja,
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
ker ta ni zaprla vrat maternice moje matere niti pred mojimi očmi ni skrila bridkosti.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
Čemu nisem umrl v maternici? Zakaj nisem izročil duha, ko sem prišel iz trebuha?
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Zakaj sem bil [vzet na] kolena? Ali zakaj [na] prsi, da bi sesal?
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Kajti sedaj bi mirno ležal in bi bil tiho; spal bi. Potem bi počival
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
s kralji in svetovalci zemlje, ki so zapuščene kraje gradili zase,
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
ali s princi, ki so imeli zlato, ki so svoje hiše napolnjevali s srebrom,
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
ali ne bi bil kakor prezgodnji porod, kakor otročiči, ki nikoli niso videli svetlobe.
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
Tam zlobni odnehajo od nadlegovanja in tam bodo izmučeni pri počitku.
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Tam jetniki počivajo skupaj. Oni ne poslušajo glasu zatiralca.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Majhni in veliki so tam in služabnik je prost pred svojim gospodarjem.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
Zakaj je svetloba dana tistemu, ki je v bedi in življenje zagrenjenemu v duši,
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
ki hrepeni po smrti, toda ta ne prihaja in koplje za njo bolj kakor za skritimi zakladi,
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
ki se silno razveseljujejo in so veseli, ko lahko najdejo grob?
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
Zakaj je svetloba dana možu, čigar pot je skrita in katerega je Bog ogradil?
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Kajti moje vzdihovanje prihaja preden jem in moja rjovenja so izlita ven kakor vode.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Kajti stvar, ki sem se je silno bal, je prišla nadme in to, česar sem se bal, je prišlo k meni.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Nisem bil na varnem niti nisem imel počitka niti nisem bil tiho, vendar je težava prišla.«
