Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Kemudian Ayub mulai berbicara dan mengutuki hari kelahirannya, katanya,
2 En Job hief aan en sprak:
"Ya Allah, kutukilah hari kelahiranku, dan malam aku mulai dikandung ibuku!
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
Ya Allah, jadikanlah hari itu gelap, hapuskan dari ingatan-Mu hingga lenyap; janganlah Engkau biarkan pula cahaya cerah menyinarinya.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
Jadikanlah hari itu hitam kelam, gelap gulita, kabur dan suram; liputilah dengan awan dan mega, tudungilah dari sinar sang surya.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Hendaknya malam itu dihilangkan dari hitungan tahun dan bulan; jangan lagi dikenang, jangan pula dibilang.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Biarlah malam itu penuh kegelapan tiada kemesraan, tiada kegembiraan.
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Hai orang perdukunan dan pengendali Lewiatan, timpalah hari itu dengan sumpah dan kutukan;
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
jangan sampai bintang kejora bersinar, jangan biarkan sinar fajar memancar! Biarlah malam itu percuma menunggu datangnya hari dan harapan yang baru.
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
Terkutuklah malam celaka ketika aku dilahirkan bunda, dan dibiarkan menanggung sengsara.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
Mengapa aku tidak mati dalam rahim ibu, atau putus nyawa pada saat kelahiranku?
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Mengapa aku dipeluk ibuku dan dipangkunya, serta disusuinya pada buah dadanya?
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Sekiranya pada saat itu aku berpulang, maka aku tidur dan mengaso dengan tenang,
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
seperti para raja dan penguasa dahulu kala, yang membangun kembali istana zaman purba.
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
Aku tertidur seperti putra raja, yang mengisi rumahnya dengan perak kencana.
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
Mengapa aku tidak lahir tanpa nyawa supaya tidurku lelap dan terlena?
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
Di sana, di dalam kuburan, penjahat tidak melakukan kejahatan, dan buruh yang habis tenaga dapat melepaskan lelahnya.
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Juga tawanan merasa lega, bebas dari hardik para penjaga.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Di sana semua orang sama: yang tenar dan yang tidak ternama. Dan para budak bebas akhirnya.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
Mengapa manusia dibiarkan terus hidup sengsara? Mengapa terang diberi kepada yang duka?
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
Mereka lebih suka kuburan daripada harta, menanti maut, tapi tak kunjung tiba.
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
Kebahagiaan baru dapat dirasakan bila mereka mati dan dikuburkan.
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
Masa depan mereka diselubungi oleh Allah, mereka dikepung olehnya dari segala arah.
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Gantinya makan aku mengeluh, tiada hentinya aku mengaduh.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Segala yang kucemaskan, menimpa aku, segala yang kutakuti, melanda aku.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Bagiku tiada ketentraman, aku menderita tanpa kesudahan."
