Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Ezután felnyitotta Jób a száját és megátkozta napját.
2 En Job hief aan en sprak:
Megszólalt Jób és mondta:
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
Vesszen el a nap, melyen születtem, s az éj, mely mondta: fiúgyermek fogantatott.
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
Az a nap legyen sötétség, ne tartsa számon Isten fölülről s ne tündököljön reája napfény.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
Váltsák magukhoz sötétség és vakhomály, lakozzék rajta felhőzet, ijesszék nappalnak elborulásai.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Az az éj – vigye el homályosság, ne örvendjen az év napjai között, a hónapok számába ne jusson.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Íme, az az éj legyen meddő, ne jusson belé ujjongás.
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Szidalmazzák a napnak átkozói, kik készek felriasztani a leviatánt.
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Sötétedjenek el szürkületének csillagai, reménykedjenek világosságra, de ne legyen, s ne lássa a hajnal szempilláit.
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
Mert nem zárta el méhemnek ajtait, hogy elrejtette volna a szenvedést szemeim elől.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
Miért nem haltam el az anyaméhtől fogva, hogy a méhből kijövet kimúltam volna?
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Miért jöttek elémbe térdek, s miért emlők, hogy szopjak?
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Mert most fekünném és pihennék, aludnám, akkor nyugtom volna;
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
királyokkal s országtanácsosokkal együtt, a kik romokat építettek maguknak,
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
vagy nagyokkal, kiknek aranyuk van, kik ezüsttel töltötték meg házaikat.
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
Vagy úgy, mint az elföldelt idétlen, nem volnék, mint kisdedek, kik világosságot nem láttak!
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
Ott felhagynak a gonoszok a háborgással, s ott nyugosznak a fáradt erejűek.
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Egyaránt gond nélkül vannak a rabok, nem hallják a robottisztnek hangját.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Kicsiny és nagy ott van, s a szolga szabad az urától.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
Miért ad a szenvedőnek világosságot s életet az elkeseredett lelkűeknek?
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
Kik várják a halált, de nincs, jobban ásnak utána, mint kincsek után;
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
kik örülnek ujjongásig, örvendenek, midőn a irt találják.
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
A férfinak, kinek útja el van rejtve, a kit az Isten körülkerített?
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Mert kenyerem előtt jön sóhajtásom, és ömlenek, mint a víz, jajdulásaim.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Mert mitől rettegve rettegtem, az utolért, és a mitől féltem, az reám jött.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Nem volt boldogságom, s nem volt pihenésem és nem volt nyugtom, s jött a háborgás.
