Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Lè l fini, Job te ouvri bouch li e te modi jou li te fèt la.
2 En Job hief aan en sprak:
Job te di:
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
“Kite jou ke m te dwe fèt la peri, ak nwit ki te anonse ‘se yon gason ki fèt la.’
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
Ke jou sa a kapab vin fènwa nèt. Pa kite Bondye anwo a pran swen li, ni limyè vin klere sou li.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
Kite fènwa avèk gwo tenèb reklame li. Kite fènwa jou sa a modi li.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Selon nwit sa a, kite tenèb sezi li. Kite li pa gen rejwisans nan jou ane a. Kite li pa antre nan chif ki konte mwa yo.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Koute byen, kite nwit sa a rete esteril. Pa kite okenn kri lajwa antre ladann.
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Kite sila ki konn modi jou yo modi jou sa a, sila ki prè pou fè Levyatan leve kò l.
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Kite zetwal lannwit li yo vin etenn. Kite li espere limyè, men pa twouve l. E kite li pa wè maten vin parèt,
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
akoz li pa t fèmen ouvèti vant manman m, ni kache twoub devan zye m.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
“Poukisa mwen pa t mouri lè m te fèt? Sòti nan vant li e mouri la menm?
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Poukisa jenou yo te resevwa m, e poukisa tete a, pou m ta pran?
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Paske koulye a mwen t ap gen tan kouche pou m jwenn lapè; mwen t ap dòmi depi lè sa a e mwen t ap twouve repo,
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
ansanm ak wa ak konseye latè ki te rebati ansyen mazi yo pou kont yo;
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
oswa avèk prens ki te gen lò yo, ki t ap plen lakay yo ak ajan;
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
Oswa kon yon fòs kouch ki kache, mwen pa t ap egziste, kon yon pitit ki pa t janm wè limyè.
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
La, mechan yo sispann fè laraj, e la moun fatige yo jwenn repo.
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Prizonye yo alèz ansanm. Yo p ap tande vwa a sipèvizè a.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Ni piti, ni gran yo la. E esklav la lib de mèt li.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
“Poukisa limyè bay a sila ki soufri a, e lavi a nanm anmè a,
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
ki anvi wè lanmò, men nanpwen, e fouye plis pou twouve li pase trezò kache,
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
ki rejwi anpil e fè lwanj lè yo rive nan tonbo a?
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
Poukisa limyè bay a yon nonm ak chemen an kache a, ke Bondye te jennen tout kote a?
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Paske soupi mwen yo parèt menm moman manje a rive devan ze m. Epi kri mwen yo vide tankou dlo.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Paske sa m krent lan te vini sou mwen. Sa ke m pa vle wè a te tonbe sou mwen.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Mwen pa alèz, ni mwen pa anpè. Mwen pa jwenn repo, ni m pa kal, men se boulvèsman ki vin parèt.”
