Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Te phoeiah Job a ka te a ang tih a khohnin te a tap.
2 En Job hief aan en sprak:
Te vaengah Job loh a doo tih,
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
Amah kah thang nah khohnin neh, “Tongpa a yom,” a ti hlaem khaw paltham mai saeh.
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
Te khohnin te a hmuep la om palueng vetih, Pathen loh a so la toem pawt mako. Te dongah vangnah loh te soah sae boel saeh.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
Te te hmaisuep neh dueknah hlipkhup loh suk saeh. A soah khomai yaal saeh lamtah, hlamhop hnin bangla let saeh.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Tekah hlaem te a hmuep loh lo saeh lamtah kum khat kah khohnin dongah a kohoe boel saeh, hla taenah dongah khaw kun boel saeh.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Tekah hlaem te pumhong la om saeh lamtah a khuiah omngaih laa cuen boel saeh ne.
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Khohnin thae aka phoei thil tih, a coekcoe la Leviathan aka haeng loh, te te tap saeh.
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Hlaemhmah aisi khaw hmuep saeh lamtah, khosae te lamtawn cakhaw sae boel saeh, mincang khosaeng te hmu boel saeh.
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
Ka bungko thohkhaih te a khaih mai vetih thakthaenah he ka mik lamloh a thuh mai kolla.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
Balae tih bung khuiah ka duek pawh. Bungko lamloh ka thoeng tih ka pal hae.
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Balae tih khuklu loh kai n'doe, balae tih rhangsuk loh n'khut.
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Ka yalh to palueng koinih la ka ip mong vetih ka duem lah ni.
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
Manghai rhoek neh a imrhong aka thoh diklai olrhoep rhoek taengla,
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
Amih taengkah sui mangpa rhoek neh a im ah tangka aka hawn rhoek taengah.
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
Rhumpu bangla n'thuh kanoek vetih vangnah aka hmuh noek pawh camoe rhoek bangla ka om pawt mako.
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
Teah te halang rhoek loh khoponah a toeng uh tih thadueng aka bawt khaw pahoi duem.
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Thongtla rhoek te rhenten rhalthal uh tih, tueihno ol ya uh pawh.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Tanoe neh kangham khaw amah la om pahoi tih sal khaw a boei taeng lamloh sayalh coeng.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
Balae tih thakthaekung taengah vangnah, hinglu khahing taengah hingnah a paek?
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
Dueknah hamla aka rhingda long khaw dang hae pawt tih kawn lakah te te a too.
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
Phuel a hmuh uh vaengah omngaihnah neh a ngaingaih la a kohoe uh.
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
A longpuei te hlang ham tah a thuh dae a taengah Pathen loh a mak pah.
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Ka buh hmai ah ka hueinah ha pawk tih ka kawknah he tui bangla pha.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Birhihnah neh ka birhih akhaw kamah m'vuei tih ka rhih nawn te khaw kamah taengah thoeng.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Ka dingsuek pawt tih ka mong pawh, ka duem pawt vaengah khoponah ha thoeng,” a ti.
