Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
2 En Job hief aan en sprak:
Dilə gəlib belə dedi:
3 De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
4 Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
5 Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
6 Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
7 Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
8 Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
9 Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
10 Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
11 Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
12 Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
13 Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
14 Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
15 Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
16 Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
17 Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
18 Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
19 Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
20 Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
21 Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
22 Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
23 Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
24 Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
25 Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
26 Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
