< Job 29 >

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
І Йов далі вів мову свою та й сказав:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
„О, коли б я був той, як за місяців давніх, як за днів тих, коли борони́в мене Бог,
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
коли над головою моєю світився світильник Його, і при світлі його я ходив в темноті́,
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
як був я за днів тих своєї погожої о́сени, коли Божа милість була над наме́том моїм,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
коли Всемогу́тній зо мною ще був, а навко́ло мене — мої діти,
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
коли мої кро́ки купалися в маслі, а скеля оли́вні струмки́ біля мене лила́!
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
Коли я вихо́див до брами при місті, і ставив на площі сиді́ння своє,
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
як тільки вбачали мене юнаки́ — то ховались, а ста́рші встава́ли й стояли,
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
зве́рхники стримували свою мову та клали долоню на уста свої, —
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
ховався тоді голос володарів, а їхній язик приліпа́в їм був до піднебі́ння,
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
Бо яке ухо чуло про мене, то звало блаже́нним мене, і яке око бачило, то свідкувало за мене, —
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
бо я рятував бідаря́, що про поміч кричав, і сироту́ та безпо́мічного.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Благослове́ння гинучого на ме́не прихо́дило, а серце вдовиці чинив я співа́ючим!
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Зодягавсь я у праведність, і вона зодягала мене, немов плащ та заві́й було право моє.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Очима я був для сліпого, а кривому — ногами я був.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Бідаря́м я був батьком, супере́чку ж, якої не знав, я досліджував.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Й я торо́щив злочинцеві ще́лепи, і виривав із зубів його схо́плене.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
І я говорив: Умру я в своєму гнізді́, і свої дні я помно́жу, немов той пісок:
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
для води був відкритий мій корень, а роса зоставалась на вітці моїй.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Моя слава була при мені все нова́, і в руці моїй лук мій відно́влював силу.
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
Мене слу́халися й дожида́ли, і мовчали на раду мою.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
По слові моїм уже не говорили, і падала мова моя на них кра́плями.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
І чекали мене, як дощу, і уста свої відкривали, немов на весінній той дощик.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
Коли я, бувало, сміявся до них, то не вірили, та світла обличчя мого не гаси́ли.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
Вибирав я дорогу для них і сидів на чолі́, і пробува́в, немов цар той у ві́йську, коли тішить засму́чених він!

< Job 29 >