Job 29

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak

Y Job nuevamente tomó la palabra y dijo:

2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

¡Si pudiera volver a ser como estaba en los meses pasados, en los días en que Dios me estaba cuidando!

3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

Cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y cuando por su luz podía andar en la oscuridad.

4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

Cuando yo estaba en los días de mi juventud, cuando mi tienda fue cubierta por la mano de Dios;

5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

Cuando él Todopoderoso estaba todavía conmigo, y mis hijos me rodeaban;

6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

Cuando mis pies se lavaron con leche, y ríos de aceite fluían de la roca para mí.

7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

Cuando salía a la puerta, para subir al pueblo y tomar asiento en el lugar público.

8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

Los jóvenes me vieron y se escondían, y los ancianos se levantaron de sus asientos;

9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

Los gobernantes se callaron, y se pusieron las manos en la boca;

10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

Los jefes bajaron su voz, y sus lenguas se les pegaba al paladar de sus bocas.

11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

Porque cuando llegó a sus oídos, los hombres dijeron que yo era verdaderamente feliz; Y cuando vieron sus ojos, me dieron testimonio;

12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

Porque yo era un salvador de los pobres cuando él clamaba por ayuda, y por huérfano que no tenía ayuda.

13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

La bendición de aquel que estaba cerca de la destrucción vino sobre mí, y puse una canción de alegría en el corazón de la viuda.

14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

Me puse la justicia como mi ropa, y estaba llena de ella; Las decisiones correctas fueron para mí una bata y un tocado.

15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

Yo era ojos para los ciegos, y pies para el que no tenía poder para caminar.

16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

Yo era un padre para los pobres, examinaba la causa que no conocía.

17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

Por mí se rompieron los grandes dientes del malvado, y le hice renunciar a lo que había quitado violentamente.

18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

Entonces dije: Terminaré con mis hijos a mi alrededor, mis días serán como la arena en número;

19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

Mi raíz estará abierta a las aguas, y él rocío de la noche estará en mis ramas,

20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

Mi gloria será siempre nueva, y mi arco se renueva fácilmente en mi mano.

21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

Los hombres me escucharon, esperando y guardando silencio para mis sugerencias.

22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

Después de haber dicho lo que tenía en mente, se quedaron callados y dejaron que mis palabras se adentren en sus corazones;

23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

Me esperaban como a la lluvia, abriendo la boca como a las lluvias de primavera.

24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

Cuando yo les sonreía, cuando no tenían esperanza, y la luz de mi cara nunca fue nublada por su miedo.

25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.

Tomé mi lugar como jefe, guiándolos en su camino, y fui como rey entre su ejército cuando estaban tristes yo los consolaba.