Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
Ak kaut es vēl būtu tāds kā pirmajos mēnešos, kā tai laikā, kad Dievs mani pasargāja;
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
Kad Viņa spīdeklis spīdēja pār manu galvu, un es Viņa gaismā staigāju pa tumsību;
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Kā es biju savas jaunības laikā, kad Dievs mājoja pār manu dzīvokli,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
Kad tas Visuvarenais vēl bija ar mani, un mani bērni man apkārt;
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
Kad savus soļus mazgāju krējumā, un akmens kalni man izlēja eļļas upes.
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
Kad es pa vārtiem izgāju pilsētā, kad savu krēslu noliku uz tirgus(laukuma);
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
Tad jaunekļi mani redzot stājās pie malas, un sirmgalvji pacēlās un palika stāvot.
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
Virsnieki mitējās runāt un lika roku uz savu muti,
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
Lielkungu balss apklusa, un viņu mēle pielipa pie zoda.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
Jo kura auss mani dzirdēja, tā mani teica laimīgu, un kura acs mani redzēja, tā deva man liecību.
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
Jo es izglābu nabagu, kas brēca, un bāriņu, kam nebija palīga.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Svētība no tā, kas ietu bojā, nāca pār mani, un atraitņu sirdi es iepriecināju.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Es apģērbos ar taisnību, un tā mani aptērpa, mana krietnība man bija kā mētelis un kā ķēniņa cepure.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Es biju aklam acs un biju tizlam kāja.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Nabagiem es biju par tēvu, un nezināma sūdzību es izvaicāju.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Es salauzīju netaisnā dzerokšļus un izrāvu laupījumu no viņa zobiem.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Un es sacīju: es nomiršu savā ligzdā un manu dienu būs daudz kā smiltis.
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
Mana sakne izpletīsies pie ūdens, un rasa paliks pa nakti uz manām lapām.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Mana godība būs vienmēr jauna pie manis, un manam stopam labi izdosies manā rokā. -
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
Uz mani klausījās un gaidīja un klusu saņēma manu padomu.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
Pēc maniem vārdiem neviens vairs nerunāja, un mana valoda uz tiem pilēja.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
Pēc manis ilgojās kā pēc lietus, un atpleta savu muti kā uz vasaras lietu.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
Es tiem uzsmaidīju, kad tiem nebija drošības, un mana vaiga gaišumu tie neskumdināja.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
Es tiem biju ceļa rādītājs un sēdēju goda vietā un mājoju kā ķēniņš starp saviem pulkiem, kā noskumušu iepriecinātājs.
