Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Ankò, Job te reprann diskou. Li te di:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
“O ke m te menm jan ke m te ye nan mwa lontan yo! Kon nan jou ke Bondye te bay rega sou mwen yo;
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
Lè lanp Li yo te briye sou tèt mwen, e pa limyè Li, mwen te mache pase nan fènwa a;
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Jan mwen te ye nan pi bèl nan jou mwen yo, lè amitye Bondye te sou tant mwen an;
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
lè Toupwisan an te toujou avè m, e pitit mwen yo te antoure mwen;
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
lè pa mwen yo te benyen nan bè e wòch la t ap vide ban mwen gwo flèv lwil!
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
Lè m te konn sòti nan pòtay lavil la, pou m te gen chèz mwen sou plas la.
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
Jennonm yo te wè m, e te kache kò yo, e granmoun yo te konn leve kanpe.
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
Prens yo te sispann pale e te mete men yo sou bouch yo.
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
Vwa a moun pwisan yo te rete, e lang yo te kole anlè nan bouch yo.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
Paske lè zòrèy la te tande m, li te rele m beni, e lè zye a te wè m, li te fè temwayaj benediksyon,
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
akoz mwen te delivre malere ki te kriye pou sekou, avèk òfelen ki pa t gen moun pou ede l la.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Benediksyon a sila ki te prèt pou peri yo te rive sou mwen e mwen te fè kè vèv la chante avèk jwa.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Mwen te abiye nan ladwati e li te kouvri m; jistis mwen te tankou yon manto, avèk yon tiban.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Mwen te sèvi kon zye pou avèg yo, e pye pou sila bwate yo.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Mwen te yon papa pou malere a, e ka ke m pa konnen an, mwen te chache twouve bout li.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Mwen te kase machwè a mechan an e mwen te retire viktim nan anba dan l.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Konsa, mwen te reflechi, “Mwen va mouri nan pwòp kay mwen, e mwen va kontwole jou m yo anpil tankou sab.”
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
Rasin mwen gaye tankou dlo e lawouze kouche tout lannwit sou branch mwen yo.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Fòs mwen toujou nèf, e banza m renouvle nan men m.’
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
“Moun yo te koute e te tann. Yo te sispann pale pou tande konsèy mwen.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
Apre pawòl pa m, yo pa t pale ankò, e pawòl mwen yo te etonnen yo.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
Yo te tann mwen tankou lapli. Yo te ouvri bouch yo pou bwe, konsi se pou lapli nan sezon prentan.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
Mwen te souri sou yo lè yo pa t kwè, e limyè a figi m pa t janm vin ba.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
Mwen te chwazi yon chemen pou yo, te chita tankou chèf, e te demere tankou wa pami sòlda yo, tankou yon moun ki bay rekonfò a sila ki andèy yo.”
