Job 29

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak

Darauf fuhr Hiob also fort, seine Rede vorzutragen:

2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

O daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen da mich Gott beschützte;

3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

als seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht durch Dunkel wandelte,

4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

so, wie ich war in meines Sommers Tagen, als Gottes Freundschaft über meinem Zelte waltete,

5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

als der Allmächtige noch mit mir war, rings um mich meine Knaben;

6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

als ich meine Schritte in Dickmilch badete, und der Fels neben mir Bäche Öls ergoß;

7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

als ich zum Thore ging hinauf zur Stadt, auf dem freien Platze meinen Sitz aufschlug.

8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

Wenn mich die Knaben sahen, verbargen sie sich, und die Greise erhoben sich und blieben stehn;

9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

Häuptlinge hielten inne mit Reden und legten die Hand auf ihren Mund.

10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

Der Edlen Stimme verbarg sich, und ihre Zunge klebte an ihrem Gaumen.

11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

Denn wo ein Ohr nur hörte, da pries es mich selig, und wo ein Auge sah, da gab es mir Zeugnis.

12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

Denn ich rettete den Elenden, der um Hilfe schrie, und die Waise und den, der keinen Helfer hatte.

13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

Der Segen des Verlorenen kam über mich, und das Herz der Witwe macht ich jubeln.

14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

Gerechtigkeit zog ich an, und sie zog mich an, wie Talar und Turban zog ich an meine Rechtschaffenheit.

15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

Auge ward ich dem Blinden und Fuß war ich dem Lahmen.

16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

Ein Vater war ich den Armen und die Rechtssache des mir Unbekannten untersuchte ich;

17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

ich zerschmetterte dem Frevler die Kinnladen und warf ihm die Beute aus den Zähnen.

18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

So dachte ich denn: “Bei meinem Neste werde ich verscheiden und wie der Phönix meine Tage mehren.

19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

Meine Wurzel steht über dem Wasser offen, und der Tau übernachtet in meinen Zweigen.

20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

Meine Würde ist stets neu bei mir, und mein Bogen verjüngt sich in meiner Hand.”

21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

Mir hörten sie zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rate.

22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr, und meine Rede troff auf sie herab.

23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

So warteten sie auf mich wie auf Regen und wie nach Spätregen sperrten sie den Mund auf.

24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

Ich lächelte ihnen zu, wenn sie verzagten, und das heitre Antlitz trübten sie mir nie.

25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.

Gern wählte ich den Weg zu ihnen, saß da als Haupt und thronte wie ein König in der Heerschar, wie einer, der Trauernde tröstet.