Job 29

1 Job vervolgde zijn rede, en sprak

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.