Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Job resumed speaking and said,
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
“Oh, that I were as I was in the past months when God cared for me,
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
when his lamp shined on my head, and when I walked through darkness by his light.
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Oh, that I were as I was in the ripeness of my days when the friendship of God was on my tent,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
when my way was covered with cream, and the rock poured out for me streams of oil!
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
When I went out to the city gate, when I sat in my place in the city square,
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
the young men saw me and kept their distance from me in respect, and the aged people rose and stood for me.
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
The princes used to refrain from talking when I came; they would lay their hand on their mouths.
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
The voices of the noblemen were hushed, and their tongue clung to the roof of their mouths.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
For after their ears heard me, they would then bless me; after their eyes saw me, they would then give witness to me and approve of me
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
because I rescued the one who was poor when he cried out, and the one who had no father when he had no one to help him.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
The blessing of him who was about to perish came on me; I caused the widow's heart to sing for joy.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
I put on righteousness, and it clothed me; my justice was like a robe and a turban.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
I was eyes to blind people; I was feet to lame people.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
I was a father to needy people; I would examine the case even of one whom I did not know.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
I broke the jaws of the unrighteous man; I plucked the victim out from between his teeth.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Then I said, 'I will die in my nest; I will multiply my days like the grains of sand.
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
My roots are spread out to the waters, and dew lies all night on my branches.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
The honor in me is always fresh, and the bow of my strength is always new in my hand.'
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
To me men listened; they waited for me; they stayed silent to hear my advice.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
After my words were done, they did not speak again; my speech dropped like water on them.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
They always waited for me as they waited for rain; they opened their mouth wide to drink in my words, as they would do for the latter rain.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
I smiled on them when they did not expect it; they did not reject the light of my face.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
I selected their way and sat as their chief; I lived like a king in his army, like one who comforts mourners.
